Sálmur 273
- Allt eins og blómstrið eina
- upp vex á sléttri grund
- fagurt með frjóvgun hreina
- fyrst um dags morgunstund,
- á snöggu augabragði
- af skorið verður fljótt,
- lit og blöð niður lagði -
- líf mannlegt endar skjótt.
- Svo hleypur æskan unga
- óvissa dauðans leið
- sem aldur og ellin þunga,
- allt rennur sama skeið.
- Innsigli engir fengu
- upp á lífsstunda bið,
- en þann kost undir gengu
- allir að skilja við.
- Dauðinn má svo með sanni
- samlíkjast, þykir mér,
- slyngum þeim sláttumanni,
- er slær allt, hvað fyrir er:
- grösin og jurtir grænar,
- glóandi blómstrið frítt,
- reyr, stör sem rósir vænar
- reiknar hann jafnfánýtt.
- Lífið manns hratt fram hleypur,
- hafandi enga bið,
- í dauðans grimmar greipur -
- gröfin tekur þá við.
- Allrar veraldar vegur
- víkur að sama punkt,
- fetar þann fús sem tregur,
- hvort fellur létt eða þungt.
- Hvorki fyr'ir hefð né valdi
- hopar dauðinn eitt strik,
- fæst síst með fögru gjaldi
- frestur um augnablik,
- allt hann að einu gildir,
- þótt illa líki' eða vel,
- bón ei né bræði mildir
- hans beiska heiftarþel.
- Menn vaða' í villu og svíma,
- veit enginn neitt um það,
- hvernig, á hverjum tíma
- eða hvar hann kemur að.
- Einn vegur öllum greiðir
- inngang í heimsins rann,
- margbreyttar líst mér leiðir
- liggi þó út þaðan.
- Afl dauðans eins nam krenkja
- alla í veröld hér.
- Skal ég þá þurfa að þenkja,
- hann þyrmi einum mér?
- Adams er eðli runnið
- í mitt náttúrlegt hold,
- ég hef þar og til unnið
- aftur að verða mold.
- Hvorki með hefð né ráni
- hér þetta líf ég fann,
- sálin er svo sem að láni
- samtengd við líkamann.
- Í Herrans höndum stendur
- að heimta sitt af mér,
- dauðinn má segjast sendur
- að sækja, hvað skaparans er.
- Nú vel, í Herrans nafni,
- fyrst nauðsyn ber til slík,
- ég er ei þeirra jafni,
- sem jörðin geymir nú lík.
- Hvenær sem kallið kemur,
- kaupir sig enginn frí,
- þar læt ég nótt, sem nemur,
- neitt skal ei kvíða því.
- Ég veit, minn ljúfur lifir
- lausnarinn himnum á,
- hann ræður öllu yfir,
- einn heitir Jesús sá,
- sigrarinn dauðans sanni
- sjálfur á krossi dó
- og mér svo aumum manni
- eilíft líf víst til bjó.
- Með sínum dauða' hann deyddi
- dauðann og sigur vann,
- makt hans og afli eyddi,
- ekkert mig skaða kann,
- þó leggist lík í jörðu,
- lifir mín sála frí,
- hún mætir aldrei hörðu
- himneskri sælu í.
- Jesús er mér í minni,
- mig á hans vald ég gef,
- hvort ég er úti' eða inni,
- eins þá ég vaki' og sef.
- Hann er mín hjálp og hreysti,
- hann er mitt rétta líf,
- honum af hjarta' eg treysti,
- hann mýkir dauðans kíf.
- Ég lifi' í Jesú nafni,
- í Jesú nafni' eg dey,
- þó heilsa' og líf mér hafni,
- hræðist ég dauðann ei.
- Dauði, ég óttast eigi
- afl þitt né valdið gilt,
- í Kristí krafti' eg segi:
- Kom þú sæll, þá þú vilt.
Sb. 1671 - Hallgrímur Pétursson