Trú.is

Við sem í dag lifum og komin á miðjan aldur einhver tæplega og aðrir rúmlega þá er ekki annað hægt að segja að við höfum lifað tiltölulega góða tíma heimssögulega utan kreppu sem „ beyglaði“ tilveruna um stund og rétti sig síðan af. Auk alls hins sem kastað hefur verið í safnþró þess sem hefur gerst utan garðhliðs okkar daglegu tilveru hér á norðuhveli jarðar, tíma friðar og farsældar.

Gleðin er ein af Guðs góðu gjöfum, en á stundum gleymum við bæði að þakka hana og þiggja. En gleðin stendur þó ávallt fyrir sínu.

Í sálrænu genamengi okkar býr upprisutrú, vissa um að þrengingunum linni og að lífið verði aftur fyrirsjáanlegt með einhverjum hætti. Heimspekingar og hugsuðir keppast við að boða þá von, rétt eins og vísindamennirnir sem við leggjum allt traust á um þessar mundir. Sú trú á aftur á móti rætur sínar í heimsmynd sem byggir á hinum kristna arfi og boðskap.

Hvernig getum við lært af börnunum? Með hvaða hætti er gott fyrir okkur, sem eldri erum, að auðmýkja okkur og verða eins og börn?

Við getum sjálf ráðið nokkru um hvað það er sem hefur mest áhrif á hugarfar okkar og framgöngu. Miklum við það sem er gleðilegt og gott eða miklum við það sem miður fer?

Engar tvær manneskjur eru eins. Hvað einni manneskju þykir gott getur annarri manneskju þótt síðra. Það sem hentar einni manneskju þarf ekki að henta annarri.

„Hvað gerðist á páskum?“ Svar fermingarbarnsins var: “Á fyrstu páskum vissi fólkið ekkert um hvað mundi gerast. En við sem lifum í dag vitum það…” svarið var ekki lengra en þetta. Kjarninn í hinu ósegjanlega er að við vitum, en samt skulum við vera hlaupa við fót frá þeirri staðreynd að við vitum hvað gerðist á páskum.

Viðurkennum vanmátt, fögnum dugnaði og frumkvæði. Þökkum fyrir að við erum ólík, þarfir okkar mismunandi og viðbrögð allskonar.

Mikið höfum við að þakka íslendingar. Viðbrögð heilbrigðisyfirvalda virðast lágmarka þann skaða sem cóvidfaraldurinn veldur.