Trú.is

Lífið er ekki sjálfgefið. Það er okkur gefið og við eigum að fara vel með þá gjöf. Það er margt sem rýrir lífsgæðin og því eigum við að halda vöku okkar gagnvart því. Kirkjan er sér meðvituð um það að boðun kristinnar trúar er traustur grunnur farsæls lífs.

Orðin sem við notum mynda og móta samfélagið okkar. Þegar við notum meiðandi orð rífum við niður. Þegar við notum græðandi orð byggjum við upp.

Himnaríki er líka hér og nú. Í Langholtskirkju, í Afríku, já um heim allan, það kom með litla barninu sem fæddist í fjárhúsi í hersetinni borg á jólunum fyrir löngu síðan.

Hvað er það sem ekki líður undir lok? Það er fregnin sem drengurinn litli fékk að heyra hjá föður sínum kvöldið sem heimurinn hrundi. Sú góða reynsla að vera ekki látinn einn eftir í hrynjandi veröld, heldur sé maður leitaður uppi og sá sem elskar mann mest og maður þarfnast helst af öllum sest hjá manni til þess að strjúka hár manns og segja manni söguna aftur og betur.

Þú átt bara eitt líf sagði fósturafi minn. Sjálfur hafði hann haft nokkuð fyrir því að bjarga lífi sínu sem ungur strokuhermaður og e.t.v. var það þess vegna sem hann kunni svo vel að meta bakaðar baunir og fleskbita í dós. Hér er allt sem þarf! sagði hann og horfði af innlifun á tinlokið brettast upp.

Fólk verður að vita hvað hér erum að vera. Fyrir hvað kirkjan stendur. Hvað verið er að boða í kirkjum landsins. Því miður virðist gæta nokkurs misskilnings meðal margra hvað boðskap kirkjunnar varðar.

Við þurfum helga staði og helgar stundir til að varðveita þá sýn, viðhalda og varðveita sjón hjartans á að lífið er gjöf Guðs, undursamleg náðargjöf, til að viðhalda og varðveita þá sýn til samferðarfólksins að við erum öll systkin við sama borð, þrátt fyrir allt, að við eigum að deila með okkur daglegu brauði og gæðum.

Hvernig gat það gerst að við sofnuðum og tókum ekki eftir því þegar þjófurinn læddist að börnum okkar og tók frá þeim eirðina, andrána svo að þau urðu prógramminu að bráð í endalausri framtíð?

Fyrir framan spegilinn opnar heimsbyggðin augun og sér... ekki sjálfa sig heldur einkennilegt og úfið hismið. ,,Hvað er fyrir innan?” - Spyr hún sjálfa sig um leið og hún gónir í spegilmynd augans. ,, Já, hvað er þarna fyrir innan?” Hvað er ,,alvöru” í tilveru hennar og hvað er ,,hismið eitt.”

Við, kristið fólk, eigum sannarlega ekki að biðjast afsökunar á sjálfum okkur eða samtökum okkar, sem í þessu tilviki heitir Þjóðkirkja Íslands. Við eigum að sýna það í orði og verki að við erum stolt af því að vera kristin og styðja kirkjuna okkar. Tölum vel hvert um annað og sýnum samstöðu – án þess þó að falla í þá gryfju að rægja þá sem eru á móti okkur.

Áhrif trúar á siðferðisvitundina getur verið afar sterk og hvetur okkur til að ástunda kærleikans verk. Það kemur hvað skýrast fram nú á aðventu þar sem hugur þjóðarinnar er bundinn við jólin og þann boðskap sem Kristur kenndi og stendur fyrir.

Þegar máttur manneskjunnar þrýtur tekur fátt annað en trúin við, trúin á það að bjarminn standi eftir, þegar upp er staðið, og þegar búið er að takast á við hræringar og skugga lífs, það er vonin.