Trú.is

Hvenær sem við leitumst við að gefa gaum að þörfum annarra í stað þess að einblína á okkur sjálf þá erum við að endurgreiða brot af því sem Guðs er. Það er ekkert sem er óviðkomandi stjórnmálum og skattgreiðslum og fjármálum heldur hefur allt mögulegt með afstöðu okkar og umgengni við náungann að gera.

Hann gat séð yfir húsin í Jerúsalem. Fólk var að vakna og á leið út á akrana. Borgin var að rísa úr rekkju. Í fjarska fannst honum líkt og hann gæti greint fegurð hafsins. Blátt strik í fjarlægð. Strikið var eins og minning hans um liðna bernsku fjarlægt og ógreinilegt í mistri morgunsins. Honum fannst hann greina stöku segl út á hafinu. Spor mannanna í mistrinu.

Trúnaður rofnar, reiði magnast og traust minnkar. Ólánið er ótrúlegt, en mesti skaðinn er menningarlegur, varðar innrætið í samfélagi okkar. Hvað er til ráða?

Hér er á ferð máttug og frelsandi reiði. Reiði sem gleður. Hvernig má það vera? Svarið er einfalt, reiði Jesú Krists er borin uppi af umhyggju.

Andspænis dauðanum erum við ekki lengur í óvissu, óttaslegin og hrædd. Jesús lifir og gefur eilíft líf, supon nyo po kokai, á pókotmáli, uzima wa milele á swahíli.

Því að í Pokothéraði hefur kristniboðið reist heilsugæslustöðvar, kirkjur og fjöldann allan af skólum, bæði grunnskóla og menntaskóla. Ný tækifæri hafa skapast samt verður það ómerkilegt í samanburði við lífið sem þau hafa eignast í Guði.

Hún gengur inn á sjónarsviðið í kjölfar þessara orðaskipta þar sem skikkjum hefur verið svipt, yfirlæti, mælska og tilgerð hafa greinilega borið alla einlægni ofurliði eins og lesa má út úr orðum Krists.

Við biðjum ekki fyrir sálum látinna samkvæmt okkar lútherska kristindómi. Það er vegna þess að við treystum því að þau séu Guði falin, eins og við öll sem viljum kannast við Hann, jafnt í lífi sem dauða. Eilífa lífið á sér upphaf hér í hinu jarðneska þegar við tökum við útréttri hönd Guðs í skírninni og leyfum ljósi hans að skína í orði og verki hversdagsins.

Í guðspjalli hverrar messu kemur Jesús sjálfur fram og talar. Og í guðspjallinu núna og í ljósinu frá honum þar birtist ekki neitt viðurkennt stórmenni, heldur nafnlaus kona, sem stígur eitt skref á sögulausum ævivegi sínum. En á því andartaki hvíla á henni augu, sem sjá og meta það, sem enginn annar sér né kann að meta.

Ég man ekki hver það var sem sagði þessa frægu setningu: ef þú vilt breyta heiminum byrjaðu þá á sjálfum þér. Þessi pæling er ansi mögnuð því hún stillir upp í raun og veru upp tveimur andstæðum. Heimurinn og ég. Hinn stóri, mannmargi, flókni, óyfirstíganlegi heimur og litla, takmarkaða ég.

Skyldi það vera að traust sé á undanhaldi í menningu okkar? Ef svo er hvar í menningu okkar og hvenær skyldi það vera? Við fyrstu sýn virðist það ekki vera reyndin ef horft er til þess að þjóðfélagið er opnara en fyrir nokkrum áratugum síðan. Hægt er að spyrja – er það ekki gott dæmi um traust – í dag er ekki óalgengt að einstaklingur segi frá sér og sínum einkahögum í opinskáu tímarritsviðtali og eða í á einhverjum ljósvakamiðlinum.