Í ritgerð dr. Haralds leitast hann við að draga fram vægi kristinna trúarhugmynda fyrir þá kirkjupólitísku þróun sem átti sér stað á Íslandi á miðöldum (n.t. 11., 12. og 13. öld) einkum uppgang kirkjuvaldsstefnunnar. Oft er sagt að Þorlákur Þórhallsson, Skálholtssbiskup, hafi verið fyrsti fulltrúi kirkjuvaldsstefnunnar á Íslandi sem hann sannarlega var sé aðeins horft til biskupa og annarra leiðtoga kirkjunnar. Nýlegar rannsóknir, t.a.m. á uppgangi klausturhreyfinga á Íslandi, hafa þó sýnt að þessi þróun var mun flóknari. Bókinni er beint inn í þessa fræðilegu umræðu með því að sýna fram á þátt kristinnar, trúarlegrar orðræðu í framvindunni. Mikilvægustu heimildir á íslensku um þessa orðræðu er að finna í stólræðum og dýrlingasögum en fram að þessu hafa slíkar heimildir ekki verið rannsakaðar nema að litlu leyti með tilliti til félagspólitísks vægis þeirra. Kenningarlega var greining textanna unnin frá sjónarhorni orðræðugreiningar út frá ýmsum túlkunarfræðilegum vinklum, t.d. skrifa guðfræðingsins Elisabeth Schüssler-Fiorenza og heimsveldisfræða.

Dr. Sigurvin Lárus sendir frá sér Jakob á meðal klassísista en það er endurskoðuð doktorsritgerð, sem var varin við Árósaháskóla í maí 2019. Bókin setur fram kenningu um tilgang og erindi Jakobsbréfs, með því að greina tungumál og stíl bréfsins. Megin rannsóknarspurningin er hvernig að höfundur áréttar kennivald sitt í bréfinu. Þeirri spurningu er svarað með því að skoða textann í ljósi bókmenntarýni fornaldar, en í því ljósi birtast aðferðir höfundar til að byggja upp kennivald í textanum. Erindi höfundar er m.a. að gagnrýna misskiptingu auðs – en því hefur margoft verið haldið fram að Jakobsbréf varðveiti beittustu ádeilu á auðsöfnun sem er að finna í fornöld.

Jakobsbréf skapar bókmenntalega persónu í bréfaformi til að árétta siðferðislegt kennivald sitt (eþos) (2. kafli), beitir orðaforða og stíl til að sýna fram á menntun sína (3. og 4. kafli) og kallar sig vitring, kennara og ritskýranda (5. kafli). Á grundvelli þessa kennivalds getur höfundur áminnt hina ríku í Rómarveldi sem jafningi og ákallað jafnt ríka sem fátæka til að meðtaka visku Guðs.

Samanburðurinn við bókmenntafræði fornaldar sýnir svo ekki verður um villst að höfundur vinnur með sömu forsendur og klassísistar, á borð við Díónýsíus frá Halíkarnassus. Jakobsbréf jafnt sem klassísistarnir settu fram hugmyndafræði til höfuðs Rómarveldi, hið fyrrnefnda á grundvelli gyðinglegrar guðrækni, sem höfundur telur standa Rómarveldi framar í siðferði og efnahagslegum jöfnuði, og hinir síðarnefndu á grundvelli þess að hápunktur grískrar menningar eigi að liggja til grundvallar Rómarveldi.