Sjómannadagurinn (Fyrsti sunnudagur í júní)
Vers vikunnar:
„Síðan reis Jesús upp, hastaði á vindinn og vatnið og varð stillilogn.“ (Matt 8.26b)
Kollekta:
Almáttugi faðir, eilífi Guð. Þú vakir í föðurkærleik yfir öllu því sem þú hefur skapað, náð þín er ný á hverjum degi. Ger okkur minnug á gjafir þínar, að við séum fús til að færa þér líf okkar að þakkarfórn. Lát okkur lúta vilja þínum og treysta forsjón þinni. Fyrir son þinn Jesú Krist sem með þér lifir og ríkir í einingu heilags anda, einn sannur Guð um aldir alda.
Eða
Við þökkum þér, algóði faðir, að þú hefur gefið okkur auðug fiskimið. Við biðjum þig að hjálpa okkur að gleyma ekki hve dýrmæt sú gjöf er, og hversu lífsafkoma okkar og velferð er háð vinnu þeirra sem sækja sjó. Við minnumst sjómannanna og biðjum þig að fylgja þeim á ferðum þeirra, vaka yfir þeim í hættum og erfiðleikum og bjarga úr öllum háska, og leiða þá heila heim til hafnar. Blessa þá sem hlutu hina votu gröf, og hugga ástvini þeirra alla, fyrir Jesú Krist, Drottin vorn. Amen.
Lexía: Slm 107.1-2, 20-31
Þakkið Drottni því að hann er góður,
því að miskunn hans varir að eilífu.
Svo skulu hinir endurleystu Drottins segja,
þeir er hann hefur leyst úr nauðum
sendi orð sitt og læknaði þá
og bjargaði þeim frá gröfinni.
Þeir skulu þakka Drottni miskunn hans
og dásemdarverk hans við mannanna börn,
færa honum þakkarfórnir
og segja frá verkum hans með fögnuði.
Þeir sem fóru um hafið á skipum
og ráku verslun á hinum miklu höfum
sáu verk Drottins
og dásemdarverk hans á djúpinu.
Því að hann bauð og þá kom stormviðri
sem hóf upp öldur hafsins.
Þeir hófust til himins, hnigu í djúpið,
og þeim féllst hugur í háskanum.
Þeir skjögruðu og reikuðu eins og drukkinn maður
og kunnátta þeirra kom að engu haldi.
Þá hrópuðu þeir til Drottins í neyð sinni
og hann bjargaði þeim úr þrengingum þeirra.
Hann breytti storminum í blíðan blæ
og öldur hafsins lægði.
Þeir glöddust þegar þær kyrrðust
og hann leiddi þá til þeirrar hafnar sem þeir þráðu.
Þeir skulu þakka Drottni miskunn hans
og dásemdarverk hans við mannanna börn,
Pistill: Post 27.13-15, 20-25
Nú rann á hægur sunnanvindur. Hugðust þeir þá hafa ráð þetta í hendi sér, léttu akkerum og sigldu fram með Krít nærri landi. En áður en langt leið skall á af landi ofan fárviðri, hinn illræmdi landnyrðingur. Skipið hrakti og varð því ekki beitt upp í vindinn. Slógum við undan og létum reka.Dögum saman sá hvorki til sólar né stjarna og ekkert lát varð á ofviðrinu. Tók þá að þrjóta öll von um að við kæmumst af.
Nú höfðu menn lengi einskis matar neytt. Þá stóð Páll upp meðal þeirra og mælti: „Góðir menn, þið hefðuð átt að hlíta mínu ráði og leggja ekki út frá Krít. Þá hefðuð þið komist hjá hrakningum þessum og tjóni. En nú hvet ég ykkur til að vera vonglaðir því enginn ykkar mun lífi týna en skipið mun farast. Því að á þessari nóttu stóð hjá mér engill þess Guðs sem ég heyri til og þjóna og mælti: Óttast þú eigi, Páll, fyrir keisarann átt þú að koma. Guð hefur gefið þér alla þá sem þér eru samskipa. Verið því vonglaðir, góðir menn. Ég treysti Guði, að svo muni fara sem við mig hefur verið mælt.
Guðspjall: Matt 8.23-27
Nú fór Jesús í bátinn og lærisveinar hans fylgdu honum. Þá gerði svo mikið veður á vatninu að bylgjurnar gengu yfir bátinn. En Jesús svaf. Þeir fara til, vekja hann og segja: „Drottinn, bjarga okkur, við förumst.“
Hann sagði við þá: „Hví eruð þið hræddir, þið trúlitlir?“ Síðan reis hann upp, hastaði á vindinn og vatnið og varð stillilogn.
Mennirnir undruðust og sögðu: „Hvílíkur maður er þetta? Jafnvel vindar og vatn hlýða honum.“
Sálmur: 776
Sjá, bát á bárum hrakti,
um borð svaf Jesús þar.
Það ógn og angist vakti
að allt í hættu var.
Þá bregður Jesús blundi
og býður: Læg þig, haf.
Hvert ólag óðar hrundi
og ágætt veður gaf.
Guðs undur enn þá gerast
og öll á réttri tíð.
Um höfin hjálp mun berast
er harðna veður stríð.
Ei kvarta þarf né kveina
sé Kristur með um borð.
Oft sjómenn sjá og reyna
hans sígilt máttarorð.
Ef hann má fleyi fylgja
oss farnast vel mun þá
þótt rishá brotni bylgja
og brimi lífs um sjá.
Í gegnum hafdyn hranna
vér heyrum glöggt hans raust.
Hann, lífsins ljósið sanna,
vor leiðir fley í naust.
Er syrtir lífs á leiðum
oss löngum brestur mátt.
Á voðans vegi breiðum
oss verður ráðafátt.
Allt sýnist vera að sökkva
og sólar hverfa lönd
en yfir djúpið dökkva
þá Drottinn réttir hönd.
Er héðan hinsta sinni
skal halda fleyi á dröfn,
þá vef oss verndan þinni
og varðveit oss í höfn.
Ef þú við stýri stendur,
oss stefnan fatast ei.
Þá brosa bjartar strendur
í blíðum anganþey.
Blix – Valdimar V. Snævarr
