1. sunnudagur í níuviknaföstu (septuagesimae) - Laun og náð

Litur: Grænn.

Vers vikunnar:
„Vér biðjum þig í auðmýkt, ekki vegna verðskuldunar vor sjálfra, heldur í trausti mikillar miskunnar þinnar. “ (Dan 9.18b)

Bæn dagsins:
Drottinn Guð, í mildi þinni gefur þú okkur meir en við höfum til unnið. Því biðjum við þig: Hjálpa okkur að vera góðgjörn eins og þú og gleðjast yfir því sem þú gefur öðrum. Þess biðjum við í nafni bróður okkar Jesú Krists. Amen.

Þriðja lestraröðin

Lexía: Préd 1.1-10
Orð prédikarans, sonar Davíðs, konungs í Jerúsalem.
Aumasti hégómi, segir prédikarinn,
aumasti hégómi, allt er hégómi.
Hvaða gagn hefur maðurinn af öllu erfiði sínu
sem hann streitist við undir sólinni?
Ein kynslóð fer, önnur kemur
en jörðin stendur að eilífu.
Og sólin rennur upp og sólin gengur undir
og hraðar sér aftur til samastaðar síns
þar sem hún rennur upp.
Vindurinn gengur til suðurs
og snýr sér til norðurs,
hann snýr sér og snýr sér
og hringsnýst á nýjan leik.
Allar ár renna í sjóinn
en sjórinn fyllist ekki.
Þangað sem árnar renna
munu þær ávallt renna.
Allt er sístritandi,
enginn maður fær því með orðum lýst,
augað verður aldrei satt af að sjá
og eyrað verður aldrei mett af að heyra.
Það sem hefur verið mun verða
og það sem gerst hefur mun enn gerast
og ekkert er nýtt undir sólinni.
Sé nokkuð til er um verði sagt:
Þetta er nýtt,
þá hefur það orðið fyrir löngu,
fyrir okkar tíma.

Pistill: Fil 3.7-14
En það sem var mér ávinningur met ég nú vera tjón sakir Krists. Já, meira að segja met ég allt vera tjón hjá þeim yfirburðum að þekkja Krist Jesú, Drottin minn. Sakir hans hef ég misst allt og met það sem sorp til þess að ég geti áunnið Krist og reynst vera í honum, ekki sakir eigin réttlætis, sem fæst af hlýðni við lögmálið, heldur sakir þess sem trúin á Krist gefur, réttlætið frá Guði með trúnni. – Ég vil þekkja Krist og kraft upprisu hans, ég vil þjást með honum og líkjast honum í dauða hans. Mætti mér auðnast að ná til upprisunnar frá dauðum. Ekki er svo að ég hafi þegar náð því eða sé þegar fullkominn. En ég keppi eftir því ef ég skyldi geta höndlað það, með því að ég er höndlaður af Kristi Jesú. Systkin, ekki tel ég sjálfan mig enn hafa höndlað það. En eitt geri ég. Ég gleymi því sem að baki er en seilist eftir því sem fram undan er og keppi þannig að markinu, til verðlaunanna á himnum, sem Guð hefur í Kristi kallað okkur til.

Guðspjall: Matt 19.27-30
Þá sagði Pétur við hann: „Við yfirgáfum allt og fylgdum þér. Hvað munum við hljóta?“
Jesús sagði við þá: „Sannlega segi ég ykkur: Þegar Guð hefur endurnýjað allt og Mannssonurinn situr í dýrðarhásæti sínu munuð þið, sem fylgið mér, einnig sitja í tólf hásætum og dæma tólf ættkvíslir Ísraels. Og hver sem hefur yfirgefið heimili, bræður eða systur, föður eða móður, börn eða akra sakir nafns míns, mun fá allt hundraðfalt aftur og öðlast eilíft líf. En margir hinir fyrstu verða síðastir og hinir síðustu fyrstir.“

Sálmur 382

Lífið er stutt, og líðun manns
líkt draumi hverfur skjótt,
finnst þó mjög langt í hörmum hans,
hjartað nær missir þrótt,
kristileg frelsun krossberans
kemur aldrei of fljótt,
erfiðisdagur iðjandans
undirbýr hvíldarnótt.

Ó, að sérhvert mitt augnatár,
undir hörmungar vígt,
gæti, miskunnar Herrann hár,
hjarta þitt blessað mýkt,
svo þú mín styttir angursár,
auðmjúkur bið um slíkt,
fyrr mun ei gróa fengið sár,
fyrst það blæðir svo ríkt.

Veit mér, ó, Guð, að vilji þinn
viljann minn sigri hér,
til þess minn vilji viljann þinn
virði, sem skyldugt er.
Það sé minn vilji' og viðleitnin,
verða svo hlýðinn þér,
að hirting þína sérhvert sinn
sé kært að þiggja mér.

Skal ég svo kvíða nokkru? Nei.
Nærri' er útrunnið skeið.
Senn ber að höfnum hrakið fley,
huggun gefst lengi þreyð,
og hvort ég lifi eða dey,
eilífs lífs von er greið.
Guð minn, Guð minn, mig einan ei
yfirgef þú í neyð.

Sb. 1945 - Hjálmar Jónsson frá Bólu