Prédikun nýjársdag
2024. 4. Mós. 6:22-27; Post. 10:42-43;
Jóh. 2:23-25.
Við skulum biðja:
Jesús Kristur. Með þér viljum við byrja þetta nýja ár og
taka á móti því sem það færir okkur af gleði og af sorgum. Þar sem þú ert víkur óttinn og óvissan. Lát hið nýja ár verða náðarár þar sem við
lifum af gæsku þinni og gefum hana öðrum.
Dýrð sé þér Drottinn. Amen.
Stólvers???????????
Náð sé með yður og friður
frá Guði föður vorum og Drottni Jesú Kristi.
Amen.
Gleðilegt ár kæru
áheyrendur og þakkir fyrir það sem liðið er.
Hverju treystum við? Hverjum treystum við? Þetta eru spurningar sem koma upp í hugann
þegar textar nýjársdags eru til umfjöllunar.
Traust er mikilvægt í mannlegum samskiptum og traust er mikilvægt til
þess að líða vel í dagsins önn.
Þegar eitthvað bregst eða
einhver bregst missum við traustið. Það
er sýnilegt í okkar samfélagi og víðar um veröld að skortur á trausti er til
staðar. Árlega eru gerðar kannanir sem
sýna traust til stofnana og eru margar opinberar stofnanir þar á blaði sem
njóta sífellt minna trausts en áður.
Ástæðurnar geta verið margar, sumar væntanlega vegna slæmrar reynslu af
samskiptum við þær, enn aðrar vegna neikvæðrar umræðu í samfélaginu um menn og
málefni. Ástæðurnar geta verið
margvíslegar.
Þjóðkirkjan er ein þeirra
stofnana sem illa hafa komið út úr könnunum síðast liðin ár. Út af fyrir sig má hafa skiptar skoðanir á
því hvort þjóðkirkjan er stofnun eða ekki.
Kannanir sýna að hin eiginlega
þjóðkirkja eins og ég kalla það, sem er fólkið sem ann sinni sóknarkirkju,
þykir þjónusta og nærvera kirkju sinnar og prestanna og annarra sem eru þar í
forsvari býsna góð og nauðsynleg í nærsamfélaginu. Ekki er þar að sjá að neikvæðni eða skortur á
trausti séu þar ofarlega á blaði.
Þjóðkirkjan er samheiti
yfir þau sem tilheyra henni. Þjóðkirkjan
er samheiti yfir sóknir landsins og söfnuði.
Hver sókn er sjálfstæð og vil ég þakka sérstaklega þeim fjölmörgu sem
hlúa að sinni kirkju og sinna þjónustu við hana fyrir afburða farsælt starf og
elskusemi í garð trúar og kirkju. Þar
koma við sögu sóknarnefndir, prestar, djáknar, kirkjuverðir, meðhjálparar,
hringjarar, organistar, kórar, kvenfélög, ræstitæknar, já þau fjölmörgu sem
leggja kirkju sinni lið, eru alltaf til staðar, jafnt á skipulögðum athöfum og
viðburðum og þegar óvæntir atburðir koma upp, oftar en ekki þegar vá steðjar að
eða annað sem krefst þess að fólk komi saman.
Þá er það þjóðkirkjan sem kallar saman með engum fyrirvara enda er hún
eins og björgunarsveitirnar, alltaf reiðubúin þegar kallið kemur.
Þjóðkirkjan er í
samstarfi við fjölda fólks og samtök sem treysta henni fyrir faglegum
vinnubrögðum. Má þar nefna
samráðsvettvang áfallamála á landsvísu. Enda
hefur hún á að skipa öflugu fagfólki hringinn í kringum landið.
„Kirkjan er oss kristnum
móðir“ orti Helgi Hálfdánarson. Vissulega
er kirkjan athvarf kristins fólks um allan heim. Þó henni sé stýrt af fólki sem hefur verið
kallað til þeirrar þjónustu er hún miklu stærri og öflugri heldur en þeir
einstaklingar sem leiða hana hér á jörð.
Kirkjan bendir á Jesú Krist sem kom í heiminn í barninu Jesú og honum
fylgjum við og honum skulum við treysta um fram allt.
Kirkjan starfar í heimi
þar sem margt má betur fara. Í fréttaskýringaþættinum
Heimskviður sem sendur var út viku fyrir jól var spurt hvort sundrung eða
samstaða yrði í heimsmálunum á þessu nýbyrjaða ári. Það er átakanlegt að vita af aftöku saklausra
borgara í nokkrum löndum heims, bæði í okkar heimshluta og annars staðar. Margir óttast að ófriðurinn og óhugnaðurinn
breiðist út, einkum fyrir botni Miðjarðarhafs og er það skelfileg
tilhugsun. Það er ólga í heiminum í
dag. Hryðjuverk eru yfirvofandi í mörgum
Evrópulöndum og víðar og hvern hefði órað fyrir því að hér á landi gengju
einhverjir með hnífa og byssur á sér og beittu þeim vopnum, jafnvel á saklausa
borgara? Í viðtölum við fólk sem flutst hefur
hingað til lands kemur oft fram að foreldrar vilji ala börnin sín upp í
friðsömu landi. Við skulum vona og biðja
þess að landið okkar verði áfram friðsælt og öruggt. Getum við treyst því?
Traust. Þetta lykilorð í mannlegum samskiptum er
forsenda þess að jafnvægi ríki, að réttlæti ríki og að við getum lifað friðsömu
lífi. Traust manna á milli er forsenda vináttu. „Traustur vinur er örugg vörn, finnir þú
slíkan áttu fjársjóð fundinn. Traustur
vinur er verðmætari öllu, á engan kvarða fæst gildi hans metið“ segir í Síraksbók.
Trú er traust. Trú á Guð er að treysta Guði. Þó allt bregðist í þessum heimi okkar þá
megum við treysta því að Guði er treystandi til að standa við það sem hann
sagði, að hann skyldi vera með okkur alla daga.
Í guðspjalli nýjársdags
heyrðum við um viðbrögð viðstaddra þegar Jesús breytti vatni í vín í
brúðkaupsveislu einni. Hann vissi sem
var að gleðin skyldi ríkja í lífi okkar því trúuðu fólki er eins og öðru fólki
leyfilegt að gleðjast og vera hamingjusamt.
Næst segir frá honum í musterinu þar sem hann benti sölumönnum og
víxlurum á að musterið sem Jesús nefnir hús föður síns, að þeir ættu ekki að
gera það að sölubúð. Þar sýndi hann aðra
hlið en í brúðkaupsveislunni en undirtónninn er hinn sami því hann sýndi í
báðum tilfellum að hann hafði vald til að gera kraftaverk og taka til í huga og
hjarta fólks.
Hvernig dirfðist hann að
gera þetta? Hvernig gat hann þetta? Nú krafðist fólkið kraftaverka sem sannaði að
hann væir sá sem koma skyldi og beðið hafði verið eftir um aldir. Stuttu seinna stóð efst á krossinum sem hann
hékk á. Jesús Kristur, konungur
Gyðinga. Það mikla kraftaverk sem varð
sýnilegt eftir það, upprisan sjálf er forsenda þess að kynslóð eftir kynslóð
hefur fólk treyst þeim Guði sem Jesú birti og boðaði. Treyst þeim sem birtist eftir upprisu
sína. Treyst þeim sem sagðist hafa allt
vald á himni og á jörðu. Treyst og trúað,
allt til þessa dags. Treyst því og trúað
því að lífið hefur tilgang. Að lífinu
lýkur ekki við líkamsdauðann. Að hann sé
með okkur alla daga, allt til enda veraldar.
En hvernig í ósköpunum
getum við treyst því að allt fari vel, þegar vextir hækka og afborganir lána hækka
sem margir eru að sligast undan. Þegar
matvara hækkar svo mjög að fleiri og fleiri hafa ekki efni á því að kaupa
nauðsynjar. Þegar jörð skelfur og eldar
loga úr iðrum jarðar. Þegar daglega
berast fréttir af aftöku saklausra borgara.
Þegar afleiðingar loftslagsbreytinga valda flóðum og ofsaveðri. Þegar börn eru munaðarlaus víða um heim. Þegar fullorðnir og börn eru seld eins og
hver annar hlutur. Þegar kvíði sækir á
sálina. Þegar allt virðist mótdrægt í
lífinu.
Þá skulum við taka þann á
orðinu sem vissi hvað í manni býr eins og kemur fram í guðspjalli dagsins. Jesús þekkir okkur hvert og eitt. Hann veit hvers við þörfnumst. Sé það okkar vilji að breyta lífinu og bæta
það þá er hann með okkur í liði. Það býr
í okkur vilji til að vera góðar og gegnar manneskjur. Það býr í okkur vilji til að vera öðrum góðar
fyrirmyndir. Það býr í okkur vilji til
að hafa áhrif á samtíma okkar ef okkur finnst eitthvað betur mega fara. Bænin sem svo margir kunna um æðruleysið, kjarkinn
og vitið, er gott fyrsta skref til að
breyta því sem við viljum breyta.
Guð gefi mér æðruleysi
til þess að sætta mig við það sem ég fæ ekki breytt, kjark til að breyta því
sem ég get breytt og vit til að greina þar á milli.
Við þekkjum mörg söguna
um húsin tvö. Annað sem byggt var á
sandi og hitt sem byggt var á bjargi.
Húsið á sandinum féll við rigningarúrhellið en húsið á bjarginu stóð. Jesús er bjargið sem við höfum leyfi og
tækifæri til að byggja líf okkar á. Við
megum því treysta því að hann gengur okkur við hlið, gefur okkur tækifæri til
að láta gott af okkur leiða. Gefur okkur
styrk í þraut. Gefur okkur kjark til að
mæta hinu óþekkta. Gefur okkur nýja sýn
á lífið þannig að við sjáum allt bjartar og betur eins og þegar við setjum upp
gleraugu sem passa við sjón okkar.
Við skulum því
mæta hinu nýja ári í trausti til þess Guðs sem Jesús birti okkur og
boðaði. Með þá trú í hjarta að við getum
gert það sem í okkar valdi stendur til að bæta og fegra mannlífið. Við skulum treysta þeim sem dó á krossi og
reis upp og gefur okkur hlutdeild í upprisu sinni. Trúnni fylgir von, en vonin er það síðasta
sem frá okkur er tekið.
Í erfiðum
aðstæðum vonum við það besta. Við hugsum
til Grindvíkinga sem hafa þurft að fara af heimilum sínum og vita ekki hvenær mannlífið
og atvinnulífið í bænum kemst í eðlilegt horf.
Á meðan gefur vonin djörfung og dug og allir sem að koma leggja sig fram
um að standa vaktina með þá von í brjósti að fyrr en síðar sjái fyrir endann á
þessu óvissuástandi. Megi vonin vera
haldreipi Grindvíkinga sem og annarra sem búa við óvissuástand.
Að eiga von. Það er það sem trúin færir okkur, því trúin
og vonin eru systur. Í bréfi sem Jeremía
spámaður sendi til þeirra sem voru í útlegð frá Jerúsalem til Babýlon á sjöundu
öld fyrir Krist talar hann fyrir munn Drottins og segir við fólkið í útlegðinni: „Því að ég þekki sjálfur þær fyrirætlanir sem ég hef í
hyggju með yður, segir Drottinn, fyrirætlanir til heilla en ekki til óhamingju,
að veita yður vonarríka framtíð.“
Treystum því að við fáum
að lifa í von og trú með kærleikann að vopni í víðsjárverðum heimi, Guði til
dýrðar og okkur mannfólkinu til blessunar
Gleðilegt, farsælt og
blessunarríkt nýtt ár, í Jesú nafni.
Dýrð sé Guði föður og
syni og heilögum anda, svo sem var í upphafi er og verður um aldir alda. Amen.
Takið postullegri kveðju:
Náðin Drottins vors Jesú
Krists, kærleiki Guðs og samfélag heilags anda sé með yður öllum. Amen.
