Þá nálgast jólin hröðum skrefum og flestir að komast í jólagírinn. Það hefur verið mikið að gera eins og gengur í prestastarfinu og þær eru orðnar margar jólaheimsóknirnar hjá mér í klúbba og félög og á samkomur. Eins og hjá öðrum prestum. Þessar árvissu aðventuheimsóknir eru alltaf jafn skemmtilegar, þá fær maður sem prestur tækifæri til að spjalla um jólin og jólaboðskapinn við allskonar fólk og gleðjast með fólki út um allan bæ.

Venjukega lýkur þessum aðventuheimsóknum með því að jólaguðspjallið er lesið og sunginn er jólasálmurinn „Heims um ból“ sem við öll þekkjum. Frásagan af fæðingu Frelsaranns á Betlehemsvöllum snertir okkur öll á einn eða annan hátt – leyfi ég mér að segja hvort sem við erum trúuð eða ekki.

Á þessari aðventu snertir sagan af Maríu og Jósef og Jesú og fjárhúsinu og englunum og hirðunum og Betlehem mig alveg sérstaklega. Ég var nefnileg staddur á Betlehemsvöllum í september á liðnu hausti með hóp af fólki sem ég var að leiðsaga meðal annars um Ísrael. Þetta er nú ekki í fyrsta sinn sem ég kem þangað en upplifunin er alltaf jafn sterk. Samt er nú lítið sem minnir á jólaguðspjallið á Betlehemsvöllum í dag. Borgin Betlehem hefur vaxið í gegnum aldirnar og nú eru vellirnir þar sem fjárhirðar forðum gættu hjarðar sinnar inni í miðju úthverfi – það litla sem eftir er af þeim.

En samt, ferðamaður sér söguna vel fyrir sér þegar þangað er komið. Í haust var Fæðingarkirkjan í Betlehem umvafinn stillösum og sama gilti innan veggja hennar. Þannig að þar var nú lítið að sjá – en upplifunin sterk.

Við Íslendingarnir komum sem sagt niður á Betlehemsvelli um hádegisbil og vorum orðin nokkuð svöng eftir ferðina, enda búin að vera á göngu í Jerúsalem fyrr um morguninn. Leiðin lá þaðan í gegnum hlið á aðskilnaðarmúrnum sem Ísraelsmenn hafa reist og reyndi það á sálartetrið að aka þar í gegn. Okkur túristunum var að vísu hleypt hratt og örugglega áfram af vopnuðum hermönnum. En það var erfitt að horfa upp á raðir Palestínumanna við hliðið sem ekki fengu sömu meðferð. Og múrinn sem teygir sig eina 700 kílómetra, alsettur gaddeavír og varðturnum og vopnuðum hliðum.

En sem sagt.

Þarna í hverfinu, þar sem eitt sinn hjarðir gengu á beit á Betlehemsvöllum, vorum við búin að panta hádegisverð á dægilegu Kebab–grilli sem þar stendur. Fengum við hið besta Kebab og Falafel og grænmeti og skoluðum öllu niður með kók úr flöskum skreyttum arabísku letri, enda Betlehem að mestu arabísk borg og á yfirráðasvæði Palestínumanna.

Hitinn var þó nokkur og gott að sitja í skugganum með kókið og arabíska tónlist í eyrum og láta hugann reika til hirðana, englanna og hinnar heilögu fjölskyldu.

Á þessari aðventu leitar hugurinn tilbaka til Betlehemsvalla og landsins helga. Nú verður lítið um hátíðahöld á jólum í Betlehem vegna deilna um allt þetta svæði sem forseti bandaríkjanna hefur kynnt undir ef sínum alþekkta eldmóði.

Ég sendi hljóða bæn yfir hafið og vona að Guð gefi að aftur megi ríkja friður á jörðu á Betlehemsvöllum eins og forðum daga.