*Icelandic translation below.

Isaiah 61: 1- 3, Luke 4:14-21

Grace to you and peace from God our Father and the Lord Jesus Christ. Amen.

Today's Gospel story actually marks the very beginning of Jesus' three-year ministry. He returned to his hometown, Nazareth, and went to the synagogue on the Sabbath day.

He was handed the scroll of the book of Isaiah, and Jesus read from it—a passage from Isaiah 61, which I have just read twice.

This same text is quoted in the Gospel of Luke as well. Isaiah 61 is what we call the "calling of the servant of the Lord," and it is a part of Isaiah that foretells the coming of Christ. With Jesus' arrival, this prophecy in Isaiah is now becoming a reality.

In the lines quoted by Jesus, there are important words. I will focus on just two keywords.

First, in verse 18, "to proclaim good news to the poor." The word "poor." In English, this primarily refers to those who lack money, indicating a financial problem. However, the original word in the Bible carries a broader meaning. It encompasses disease, disability, discrimination, oppression—people facing great difficulties or situations where all paths seem blocked. Those in these circumstances are considered "poor."

So, it's not only people who need money; it's a more encompassing term. The poor, for instance, include prisoners, the blind, and the oppressed—those with broken hearts. Isaiah declared that when Christ comes, there will be freedom for the prisoners, sight for the blind, liberation for the oppressed, and healing for the brokenhearted. These things will happen with Christ's coming.

The second keyword is in verse 19: "to proclaim the year of the Lord's favor." The year of the Lord's favor. What does this mean? This word holds a special significance. It is described in Leviticus in the Old Testament. 

Let's go back to the time of Moses, a very early period. The Jews are not yet in Palestine; they are still journeying from Egypt to Palestine. During this journey, God gave the Jews the Ten Commandments and other laws and instructions. 

Do you recall one of the key commandments? It is to keep the Sabbath day holy. You are to work for six days, but the seventh day is for rest. You should use this day to give thanks to God and make it a holy day. That is the Sabbath day. Every week, at seven-day intervals, the Sabbath day arrives. 

Then there is another observance: the Sabbath year.

This is not based on a seven-day unit but rather on seven years. God instructed that every seventh year, no crops should be cultivated in the field. This concept actually has a practical application. As you know, they cultivated vegetables and fruits on the land.

Then, in the seventh year, they were to cease cultivation, giving the field, the land, a rest. I believe this practice is still observed in many agricultural areas today. They must give the earth rest; otherwise, they cannot successfully cultivate plants on that land. So, instead of a seven-day interval, here we have a seven-year interval. 

And then comes another observance called the Year of Jubilee, also referred to as the year of the Lord's favor.

This observance occurs after seven cycles of seven years, which is 49 years. The 50th year, every 50th year, is designated the Year of Jubilee.

The word "Jubilee" is associated with a type of ram's horn, used as an instrument to produce sound. It was blown during this year to make an announcement.

In this year, specifically every 50th year, slaves were to be set free, and debts were to be forgiven. So, for the vulnerable, those laboring as slaves or burdened by debt, every 50th year—the year of the Lord's favor—was truly a year of immense grace.

It's similar to when you sell your iPhone; you need to erase all the data on the phone. This process is called "initialization." It's about making the phone empty, like when you first purchased it—a complete reset of everything.

This is the same principle. Every 50th year, God commanded that everything be reset: debts, one's status as a slave—these were to be nullified. That is the Year of Jubilee, or the Year of the Lord's Favor. 

We don't know if the Jews actually observed this practice, as there is no record of it in the Bible. Whether slaves were truly released and debts canceled every 50 years remains uncertain. It might have been practiced, or it might not have been.

As I mentioned earlier, Jesus concluded by saying, "Today this scripture is fulfilled in your hearing." This signifies that Jesus is declaring that the Year of the Lord's Favor has now arrived with his coming. The events foretold—captives being released, prisoners regaining their sight, the blind receiving their vision—these things are now taking place.

Personally, I cherish this passage of Scripture. Every year, on the 1st of January, I make it my practice to read this section, reaffirming that this is the year of God's grace.

Every Japanese person takes the first of January very seriously. This may differ from the practices of, say, Icelanders or Americans. They visit shrines and temples; more than a million people go to a shrine on January 1st, expressing their hope that the new year will be a good one for them.

I believe it's perfectly understandable to wish for a good year. However, as Christians, we need not be anxious about having a good or bad year, for we know that this year is the Year of the Lord's Favor. For us, every year—indeed, every day—is filled with God's grace. We must remember this. God's grace is not like good luck or bad luck; it does not hinge on mere coincidence. It is far more certain, for God bestows grace, and it remains steadfast. 

Nevertheless, a challenge arises because we still grapple with sin. Consequently, we often fail to recognize grace for what it truly is. Instead, we often see with great clarity our own lack or something with which we are not satisfied. Shortage and dissatisfaction are easily visible to us, but the grace that God is bestowing upon us often goes unseen.

For example... I've been thinking lately about those of you who have applied for asylum. When your application is accepted, you will undoubtedly feel immense joy. This is grace, and you offer thanks to God.

However, as you settle into your new life, this initial elation may begin to fade. You might start noticing things that are less than ideal. For instance, in the church, there are many people—good people, I'm not suggesting otherwise—but inevitably, there will be someone with whom it's difficult to connect. We are all different, after all. We experience both positive and challenging relationships.

Sometimes, people might think, "Oh, I don't want to see that person; his behavior bothers me so much. If I have to see him, I'd rather not go to church." And then they stop attending church altogether. Regrettably, this happens frequently.

Of course, I don't want to underestimate the feelings of those who experience this kind of trouble. For them, it's unbearable. Nevertheless, I would like to ask if they've considered the situation, comparing the seriousness of that trouble to the loss of grace they have in their hands.

Initially, they recognized the tremendous grace of being able to worship freely and peacefully. No one is hindering you. Having a place to live in peace and freedom is truly a grace. Yet, once accustomed to this new environment, they might focus on a minor dissatisfaction—like the presence of someone they dislike—rather than on the overarching grace. 

These small things then occupy their hearts, causing them to forget the profound blessing of being able to worship freely and in peace. We all share this tendency. I have this tendency.That's it.

But if you are unable to perceive grace and instead focus solely on lack or dissatisfaction in your life, I urge you to be very cautious. If you habitually dwell on shortcomings, neglecting grace and fixating on dissatisfaction, you will never find true happiness. 

It becomes a vicious cycle. Even if a particular need is met and you experience temporary satisfaction, within a month, you'll likely discover another lack, another source of discontent. This pattern is endless, potentially continuing throughout your entire life. God is cautioning us against this very thing.

So, we must invert our perspective. When we struggle to feel grace, we must actively seek it out, for the grace of God is assuredly with us.

If we fail to find it, the fault lies with us, not with God. We must make the effort to discover it.

If we cannot perceive God's grace—if we only see lack or dissatisfaction in our lives—then we are, in essence, the prisoners, the blind, and the oppressed described in the book of Isaiah. We become "the poor," as I explained earlier—those trapped in circumstances where all paths seem blocked.

The Year of the Lord's Favor has already arrived, as Jesus proclaimed in today's Gospel. It is already upon us, surrounding us each year, each day, with God's grace.

Remember this, and strive to thank God for His grace rather than fixating on lack and dissatisfaction in our lives.

May the grace of God, which surpasses all understanding, guard your hearts and your minds in Christ Jesus. Amen.

*****

Jesaja 61:1-3, Lúkas 4:14-21

Náð sé með yður og friður frá Guði, föður vorum, og Drottni Jesú Kristi. -Amen. 

Í guðspjalli dagsins er greint frá upphafi þriggja ára þjónustu Jesú. 

Hann sneri aftur til heimabæjar síns, Nasaret, og fór í samkunduhúsið á hvíldardegi. 

Honum var fengin bók Jesaja spámanns og las Jesús upp úr henni - hluta úr 61. kafla Jesaja, sem ég hef nú lesið tvisvar.  Einnig er vitnað í þennan sama texta í Lúkasarguðspjalli. 

Jesaja 61 er það sem við köllum „köllun þjóns Guðs“ og er hluti af Jesaja sem boðar komu Krists.

Með komu Jesú rættist spádómur Jesaja. 

Í þeim setningum sem Jesús vitnar í eru mikilvæg orð. Ég vil beina sérstakri athygli að tveimur lykilorðum. 

Í fyrsta lagi, í versi 18, er ritað „að boða fátækum gleðilegan boðskap.“  Orðið „fátækur“ vísar fyrst og fremst til þeirra sem skortir peninga, sem gefur til kynna fjárhagslegt vandamál. Upprunalega orðið í Biblíunni hefur þó víðtækari merkingu. 

Það nær yfir sjúkdóma, fötlun, mismunun, kúgun. Það nær yfir fólk sem stendur frammi fyrir miklum erfiðleikum eða aðstæðum þar sem allar leiðir virðast lokaðar. 

Þeir sem eru í þessum kringumstæðum eru taldir „hinir fátæku.“ Því er ekki einungis átt við fólk sem þarfnast peninga; það er víðtækara hugtak. 

Hinir fátæku eru til dæmis fangar, blindir og kúgaðir, þeir sem hafa brotið hjarta. 

Jesaja lýsti því yfir að þegar Kristur kæmi myndu fangar og kúgaðir öðlast frelsi, blindir fá sýn og þau sem hefðu sundurmarin hjörtu fá lækningu.  

Þetta mun gerast með komu Krists. 

Hitt lykilorðið er í versi 19: „að boða náðarár Drottins.“ Hvað þýðir þetta? Þetta orðasamband hefur sérstaka þýðingu. Því er lýst í Þriðju Mósebók í Gamla testamentinu. 

Förum langt aftur í sögu Hebrea eða til tíma Móse. Gyðingar flúðu Egyptaland og voru ekki enn komnir til Palestínu. Í þessari ferð gaf Guð Gyðingum boðorðin tíu og önnur lög og fyrirmæli. 

Manstu eftir einu mikilvægasta boðorðinu? Það er að halda hvíldardaginn heilagan. 

Þú átt að vinna í sex daga, en sjöundi dagurinn er til hvíldar. Þú áttið að nota þennan dag til að þakka Guði og gera hann að heilögum degi. Það er hvíldardagurinn. Í hverri viku, með sjö daga millibili, kemur hvíldardagurinn. 

Hér er önnur hefð Hebrea: hvíldarárið. Þetta er ekki byggt á sjö dögum heldur á sjö árum. Guð fyrirskipaði að á hverju sjöunda ári skyldi ekki rækta neinar uppskerur á akrinum. 

Þessi hugmynd hefur í raun og veru hagnýta notkun. Eins og þú veist, þá ræktuðu þeir grænmeti og ávexti á landinu. Á sjöunda ári, áttu þeir að hætta ræktun og gefa akrinum, landinu, hvíld. 

Ég tel að þessi iðkun sé enn viðhöfð á mörgum landbúnaðarsvæðum í dag. Þeir verða að gefa jörðinni hvíld; annars geta þeir ekki ræktað plöntur á þeirri jörð. Svo í stað sjö daga millibils, höfum við hér sjö ára millibil.

Næst er hefð sem kallast fagnaðarár, sem fer einnig undir heitinu náðarár Drottins. 

Þessi athöfn á sér stað eftir sjö lotur af sjö árum, sem eru 49 ár. 50 árið er útnefnt fagnaðarár. 

Orðið „fagnaðarár“ er tengt tegund af hrútshorni, notað sem hljóðfæri til að framleiða hljóð. Blásið var í hljóðfærið til að tilkynna að fagnaðarárið væri nú gengið í garð . Á þessu ári, átti að leysa þræla úr ánauð og skuldir áttu að vera fyrirgefnar. 
Svo fyrir þá sem eru viðkvæmir, þá sem erfiða sem þrælar eða eru í skuldum, var náðarár Drottins svo sannarlega ár mikillar náðar. 

Svipuð hugsun er á bakvið náðarárið og þegar þú selur iPhone símann þinn og þarft að eyða öllum gögnum úr símanum. Þú gætir kallað þetta ferli „upphafsstillingu.“ Það snýst um að tæma símann svo að hann verði eins og þegar þú keyptir hann fyrst - algjört reset á öllu. 

Þetta er sama meginreglan. Á hverjum 50 árum bauð Guð að allt skyldi endurstillt: skuldir, staða manns sem þræll - þetta átti að ógilda. Það er fagnaðarárið, eða náðarár Drottins. 

Við vitum ekki hvort Gyðingar hafi í raun fylgt þessari iðkun, þar sem engin heimild er um það í Biblíunni. Hvort þrælar voru sannarlega leystir úr ánauð og skuldir felldar niður á hverjum 50 árum er óvíst. Það gæti verið, eða ekki.

Eins og ég nefndi áðan, lauk Jesús máli sínu með því að segja: „Í dag hefur þessi ritningargrein ræst í áheyrn yðar.“ Jesús er að lýsa því yfir að náðarár Drottins er nú komið með komu hans. 

Atburðirnir sem sagt var fyrir um - bandingjar sem eru leystir úr ánauð, fangar sem öðlast frelsi á ný, blindir sem fá sjónina - þetta er nú að gerast. 

Persónulega þykir mér mjög vænt um þessi ritningarvers. Á hverju ári, 1. janúar, geri ég það að vana mínum að lesa þennan hluta og staðfesta að þetta er árið um náð Guðs. 

Hver einasti Japani tekur fyrsta janúar mjög alvarlega. Þetta getur verið frábrugðið venjum Íslendinga eða Bandaríkjamanna. 

Japanir heimsækja helgidóma og musteri en meira en milljón manns fara í helgidóm 1. janúar og lýsa yfir von sinni um að nýja árið verði þeim gott. Ég tel að það sé fullkomlega skiljanlegt að óska eftir góðu ári. 

Sem kristnir menn þurfum við þó ekki að hafa áhyggjur af því að eiga gott eða slæmt ár, því við vitum að þetta ár er náðarár Drottins. Fyrir okkur er hvert ár - já, hver einasti dagur - fullur af náð Guðs. Við verðum að muna þetta. 

Náð Guðs er ekki eins og heppni eða óheppni; hún byggist ekki á tilviljun. 

Hún er miklu vissari, því Guð veitir náð og hún helst stöðug. 

Samt sem áður kemur upp áskorun vegna þess að við glímum enn við synd. 

Þar af leiðandi gerum við okkur oft ekki grein fyrir náðinni fyrir það sem hún sannarlega er. 

Í staðinn sjáum við oft mjög skýrt okkar eigin galla og hvað okkur skortir. Skortur og óánægja eru okkur bersýnileg, en náðin sem Guð veitir fer oft fram hjá okkur. 

Til dæmis... Ég hef verið að hugsa undanfarið um ykkur sem hafið sótt um hæli. 

Þegar umsókn ykkar er samþykkt, munið þið eflaust finna fyrir mikilli gleði. Þetta er náð og þið þakkið Guði. Þegar þú aðlagast nýju lífi getur þessi upphaflega gleði þó byrjað að dofna. Þú gætir byrjað að taka eftir hlutum sem eru ekki eins og þeir ættu að vera. 

Til dæmis, í kirkjunni, sameinumst við í Kristi en óhjákvæmilega eiga sér stað árekstrar meðal okkar.. Við erum jú öll góð en mismunandi. Við upplifum bæði jákvæð og krefjandi sambönd. 

Stundum gætu sumir hugsað: 'Æ, ég nenni ekki að sjá þessa manneskju; hegðun hennar fer svo í taugarnar á mér. Ég mun ekki fara oftar í kirkju ef ég þarf að sjá hann. ’ Og svo hætta þeir að mæta alfarið í kirkju. Því miður gerist þetta oft.

Auðvitað vil ég ekki gera lítið úr tilfinningum þeirra sem upplifa svona erfiðleika. Fyrir þeim er þetta óbærilegt. Engu að síður langar mig að spyrja hvort þeir hafi velt fyrir sér stöðunni og borið alvarleika þessara erfiðleika saman við missi þeirrar náðar sem þeir hafa í höndum sér.

Í upphafi gerðu þau sér grein fyrir þeirri miklu náð að geta tilbeðið frjálslega og í friði. Enginn er að hindra þig. Að eiga stað til að búa á í friði og frelsi er sannarlega náð. 

Samt gerist það þegar þau eru orðin vön þessu nýja umhverfi, að þau einbeiti sér að smávægilegri óánægju - eins og nærveru einhvers sem þeim líkar ekki - frekar en að einblína á náðina. Þessir litlu hlutir taka yfir hug þeirra og hjörtu og valda því að þau gleyma þeirri miklu blessun að geta tilbeðið frjálslega og í friði. 

Við höfum öll þessa tilhneigingu. Ég hef þessa tilhneigingu. Þannig er það. En ef þú getur ekki skynjað náð og einblínir í staðinn eingöngu á skort eða óánægju í lífi þínu, þá hvet ég þig til að vera mjög varkár. 

Ef þú venur þig á að vanrækja náðina og einblínir á óánægju, þá munt þú aldrei finna sanna hamingju. Það verður að vítahring. Jafnvel þótt ákveðin þörf sé uppfyllt og þú finnur fyrir tímabundinni ánægju, þá munt þú innan mánaðar líklega uppgötva annan skort, aðra uppsprettu óánægju. 

Þetta mynstur er endalaust og getur hugsanlega haldið áfram alla ævi. Guð er að vara okkur við þessu og verðum við að snúa sjónarhorni okkar við. Þegar við eigum erfitt með að finna fyrir náð, verðum við að leitast eftir henni, því að náð Guðs er vissulega með okkur. 

Ef okkur tekst ekki að finna hana, þá er það okkar sök, ekki Guðs. Við verðum að leggja okkur fram við að uppgötva hana. Ef við getum ekki skynjað náð Guðs - ef við sjáum aðeins skort eða óánægju í lífi okkar - þá erum við í raun og veru fangarnir, hinir blindu og kúguðu sem lýst er í Jesaja. Við verðum „hinir fátæku,“ eins og ég útskýrði áðan - þeir sem eru fastir í kringumstæðum þar sem allar leiðir virðast lokaðar.

Náðarár Drottins er þegar komið, eins og Jesús lýsti yfir í guðspjalli dagsins. Það er þegar yfir okkur, umlykur okkur á hverju ári, á hverjum degi, með náð Guðs. Munum þetta og leitumst við að þakka Guði fyrir náð hans frekar en að einblína á skort og óánægju í lífi okkar.

Náð Guðs, sem er æðri öllum skilningi, varðveiti hjörtu yðar og hugsanir yðar.

* Þýdd af Gemini 2.0 og sr. Árna Þór Þórssyni