Um þessar mundir fögnum við páskum, upprisuhátíð kirkjunnar. Upprisa Jesú er stærsti viðburðurinn sem guðspjöll Biblíunnar greina frá, og í raun má segja að án hennar sé allt hitt marklaust sem um hann þar er sagt. Það er að segja, kristin trú stendur og fellur með upprisu Jesú. Ef Jesú hefði ekki risið upp frá dauðum stæði boðskapur kristninnar á brauðfótum. En hvernig getum við vitað að frásagnir guðspjallanna af krossfestingu og upprisu Jesú séu ekki bara skáldskapur, saminn löngu eftir hans dag? Til að svara því koma hér fimm staðreyndir um upprisu Jesú frá dauðum sem vert er að íhuga um páska.
1. Staðurinn – Við vitum nákvæmlega hvar krossfesting Jesú og upprisa áttu sér stað, eða þar sem Grafarkirkjan stendur nú í Jerúsalem. Staðnum er lýst nokkuð nákvæmlega í guðspjöllunum. Golgatahæðin var gamalt aflagt steinbrot, þar sem afbrotamenn voru teknir af lífi á fyrstu öld eftir Krist. Og þar voru lika grafir hoggnar í klettinn. Á Golgataklettnum hefur verið helgistaður frá dögum lærisveinanna. Þar var reist lítil kapella á fyrstu öld, sem Konstantínus keisari byggði fyrstu Grafarkirkjuna yfir á 4. öld. Grafarkirkjan var brennd af Persum á 7. öld og múslímum á níundu öld en alltaf endurreist. Kirkjan sem nú stendur yfir Golgatahæðinni var reist á 11. öld á hinum forna grunni.
2. Heimildirnar – Elstu heimildirnar um krossfestingu og upprisu Jesú eru frá árunum kringum 50 eftir Krist, skrifaðar um 15 árum eftir upprisuna. Það er 1. Korintubréf Páls postula. Elsta guðspjallið, Markúsarguðspjall, er skrifað kringum árið 60, um 25 árum eftir upprisuna. Allar fullyrðingar um að frásagnirnar séu skrifaðar mörgum öldum eftir upprisuna eru því rangar.
3. Vitnin – Heimildirnar byggja á munnlegum vitnisburði þeirra sem fylgdu Jesú og mættu honum upprisnum.
4. María Magdalena – Fyrsta vitni upprisunnar samkvæmt guðspjöllunum var kona. Það var María Magdalena sem fyrst mætti Jesú upprisnum þremur dögum eftir krossfestingu hans. Ef einhver hefði skáldað söguna um upprisuna, hefði hann örugglega látið karl vera fyrsta vitnið. Vitni kvenna voru nefnilega ekki marktæk til forna. Eina ástæðan fyrir því að kona er þetta fyrsta vitni hlýtur því að vera að það hafi einmitt verið þannig og að allir vissu af því.
5. Uppgjöf lærisveinanna breyttist í sigurgleði - Eftir krossfestinguna voru lærisveinar Jesú bugaðir af þeim ósköpum, sem yfir þá höfðu dunið: Meistari þeirra hafði verið handtekin, píndur og kvalinn, dæmdur og líflátinn með svívirðilegum hætti. “Vér vonuðum, að hann væri sá, er leysa mundi Ísrael“, sögðu lærisveinarnir á leið sinni til Emmaus að kvöldi páskadags. (Lúk.24:2l) Nú var sú von að engu orðin, og ekkert blasti við förunautum Jesú annað en niðurlægjandi ósigur. Eðlilegustu viðbrögð þeirra hefðu verið á þá lund að hverfa aftur hver til síns heima og láta hina stuttu sögu predikarans frá Nasaret falla í gleymsku. En hér fór á annan veg. Innan fárra vikna tóku postularnir að boða mönnum þau tíðindi, að sögu hins fyrirlitna og krossfesta leiðtoga þeirra væri ekki lokið. Saga hans væri þvert á móti að hefjast - saga hins upprisna. Fáum árum síðar voru lærisveinarnir og skjólstæðingar þeirra lagðir af stað út um borgir Rómaveldis, þar sem þeir hvarvetna sögðu tíðindin.
Nú er ekki svo að skilja, að þeirra biði hrós og veraldleg upphefð fyrir þennan boðskap. Þvert á móti: Þeir voru sjálfir ofsóttir og líflátnir fyrir tiltæki sitt. Hefði ekki verið skynsamlegra fyrir þá að þegja og snauta heim til bús og barna? Jú eflaust. Hver fórnar lífi sinu fyrir lygasögu? Enginn. En postularnir gátu ekki þagað af því að reynsla þeirra af nærveru hins upprisna var svo sterk, að þeim héldu engin bönd.
Það að kirkja Krists skyldi yfir höfuð komast á laggirnar á fyrstu öld tímatals okkar er kraftaverk, sem ekki verður skýrt nema með vísun til annars og enn stærra kraftaverks, og það er upprisa frelsarans sjálfs. Vöxtur kirkjunnar fyrstu þrjár aldir ítrekaðra ofsókna staðfestir þetta.
Gleðilega páska
