„Skjótt skipast veður í lofti.“ Allir vita af eigin reynslu hvað þessi þekkti málsháttur merkir, sé hann skilinn bókstaflega. Þó bregðum við honum fyrir okkur jafn oft eða oftar í miklu víðari merkingu þegar við hugleiðum, hvert og eitt, daga og líf okkar sjálfra. Og enn víkkar yfirfærð merking hans þegar við horfum ekki aðeins í eigin barm, en látum þá hugsun sem í málshættinum felst ná til samfélagsins eða heimsins alls. Ekki þarf að leita lengra aftur en til ársins í fyrra til að sjá hve snögg umskipti geta orðið í stjórnmálum, atvinnu- og efnahagsmálum og hve lítil gára á heimshafinu getur á skammri stundu orðið að hárri og sterkri flóðbylgju sem skellur á heimsþorpinu og hefur áhrif á líf margra. Þá stóð veislan sem hæst og hafði staðið um þó nokkurt skeið. Framkvæmdagleðin var í hámarki, spilað var hátt í kauphöllum heimsins og einhvern veginn virtist það trú margra að grunnurinn væri traustari en hann hefur reynst, að svo langt sem augað eygði sæist einungis gull og grænir skógar og að enginn endir yrði á veislunni.
Svo féllu hlutabréfin. Grunnurinn var ekki nógu traustur. Þess vegna hafa margir sem sáust ekki fyrir í kapphlaupinu um auð þessa heims á skömmum tíma fengið að reyna á sjálfum sér bitur sannini annars málsháttar sem geymst hefur í móðurmálinu: „Auður er valtastur vina.“ Í blessuðu „góðærinu“ voru þó alltaf einhverjir sem ekki áttu neitt til að spila með. Þess vegna komust þeir aldrei í veisluna og gátu því ekki einu sinni hirt molana sem hrundu af borðum húsbændanna. Ef við reynum að lyfta andanum aðeins yfir efnið má þó spyrja hvort þeir séu þrátt fyrir allt miklu verr settir í sálinni en þeir sem mest lögðu undir og ganga nú slyppir og snauðir frá spilaborðinu.
Það er kominn september. Laufin eru byrjuð að falla af trjánum. En sé trjástofninn traustur og ræturnar sterkar munu greinarnar laufgast þegar vorar á ný. Og hann sem skapaði þig og umhverfið allt mun sjá trénu fyrir sól og regni og næra moldina sem það er spottið úr. Hvernig er trú þinni háttað? Hvernig bregst þú við áföllum? Hvert sækir þú styrk, þú sem kvíðir erfiðleikum komandi vetrar, óttast um atvinnu og afkomu þína og þinna í ótraustum heimi? Er stofn trúar þinnar nógu traustur, ræturnar nógu sterkar? Áttu við eitthvað að stríða sem þú getur ekki sagt neinum? Segðu það ekki steininum. Segðu það Guði í nafni sonar hans, Jesú Krists. Leggðu það allt í hendur hans.
Hugsaðu! Rifjaðu upp skilgreiningu Hebreabréfsins: „Trúin er fullvissa um það, sem menn vona, sannfæring um þá hluti sem eigi er auðið að sjá.“ (Heb 1.11) Mundu hve margir hafa vitnað um hvað trúin gaf þeim, hvernig hún barg þeim þegar í harðbakkann sló? Því að einlæg trú er traust, traust á Guði. Og fyrir því er reynsla að þegar að kreppir sækir fólk oft meira til andans og auðæfa sem ekki verða frá því tekin en á uppgangstímum. Það lifir skírslu (katharsis) hugsunar sinnar og reynslu og stendur sterkara eftir.
Hlustaðu! Voru ekki flestar ár fullar af laxi á dögunum? Muna bændur öllu meiri heyfeng en í ár? Fyrir vestan og kannski víðar segjast sjómenn ekki hafa séð annað eins magn seiða í maga þorsksins og nú? Víða var allt blátt af berjum. Verðbréfin eru uppfinning mannanna, völt eins og þeir þegar á herðir, en á gjöfum skaparans hefur ekki orðið neitt verðfall. Og sköpun hans skín við augum, hrein og ný á hverjum degi.
Horfðu! Sérðu ekki fyrir þér einhvern hlýjan sólskinsdag í sumar þrátt fyrir þokudagana gráu? Sástu ekki einhvern tíma heiðan himin? Árroða morguns eða sólarlag við hafsbrún? Vætti ekki gróðrarskúrin góða einhvern tíma vanga þinn? Varstu kannski á ferð um okkar fagra land, á ferð inn í fjallablámann? Sástu sköpunarverk Guðs í náttúrunni í allri sinni dýrð og minnstist þá skapara þíns?
Minnstu hans alla daga. Mundu að guðspjall síðasta sunnudags með myndinni af fuglum himinsins og liljum vallarins er auðvelt að rangtúlka og misskilja, en kjarna þess má þó í rauninni tjá í tveimur orðum: Treystu Guði. Hann mun vel fyrir sjá. - Og taktu undir með Sveinbirni Egilssyni:
„Guð það hentast heimi fann það hið blíða blanda stríðu. Allt er gott sem gjörði hann.“
