Lexía: Dan 7:13-14 Pistlill: Post 1:1-11 Guðspjall: Mrk 16:14-20 Í dag, uppstigningardag, ætla ég að fjalla um trú og lífsgæði. Ástæðan fyrir því að ég valdi mér þessi hugtök til þess að tala út frá hér í dag er sú að þau tengjast boðskap þessa dags, sem er að mínu mati einfaldlega “leyndardómur trúarinnar”. Á þessum degi heyrum við frásagnir Biblíunnar af himnaför Jesú Krists, þegar hann var upp numinn til himins. Og í texta dagsins heyrðum við enduróma orð trúarjátningarinnar “steig upp til himna, situr við hægri hönd Guðs föður almáttugs”. Og eflaust eru þau mörg sem halda því fram að það sé barnalegt að trúa því að Jesús hafi stigið upp til himna og sitji við hægri hönd Guðs. En þessi orð enduróma í kristnum kirkjum dag hvern af vörum milljóna manna. Og merking þessara orða er hluti af leyndardómi trúarinnar.
Ég ólst upp við þann veruleika að eiga ekki föður á lífi. Hann hafði drukknað nokkru áður en ég fæddist. Hann var nú samt hluti af tilveru minni því að mamma sagði mér mikið frá honum og ég trúði því að einhvern daginn myndi ég hitta hann, þ.e. a.s. eftir þessa jarðvist, í himnaríki. Ég velti því stundum fyrir mér hvernig staður það væri, hvort að það væri nóg pláss þar og hvort það væri mögulegt að fljúga þangað með flugvél. Og ég velti því líka fyrir mér hvernig stæði á því að Jesús væri bæði í himnaríki að passa pabba minn og líka hér á jörðu niðri að passa mig? Ég kom þessu ekki alveg heim og saman en barnshjartað treysti því samt að Jesús gæti þetta, að Guði væri allt mögulegt. Ég trúði.
Trúin er það besta sem mér hefur verið gefið. Ég segi “gefin” vegna þess að ég lít á trúna sem gjöf, gjöf Guðs, en líka gjöf sem ég hef þegið úr hendi þeirra sem bera trúnni vitnisburð.
Það felast mikil lífsgæði í því að eiga trú á Jesú Krist. Trúin er ákveðið haldreipi í lífinu, veitir styrk, kjark og þrek til þess að takast á við dagleg verkefni, stór sem smá. Manneskjan hefur aðeins takmarkaða stjórn á lífi sínu og það á fyrir öllum að liggja að finna til vanmáttar. Það er nefnilega þannig að sum verkefni lífsins reynast okkur of erfið og í sumum tilfellum fáum við engu um breytt og neyðumst til þess að sætta okkur við aðstæðurnar og gera það besta úr þeim. Sterkasta dæmið um vanmátt manneskjunnar er auðvitað baráttan við sjúkdóma og sjálf endalokin. Það á fyrir okkur öllum að liggja að deyja og á hverjum degi færumst við nær ævilokum. Eftir því sem við verðum eldri komumst við í meiri námunda við þann veruleika. Dauðinn er einfaldlega hluti af þeim lífskjörum sem að manneskjunni eru sett.
Boðskapur þessa dags, uppstigningardags, er sá að við þurfum ekki að óttast lífið og þau kjör sem manneskjunni eru sett. Við getum verið viss um það að Guð er með okkur. Jesús Kristur hefur nefnilega með krossdauða sínum og upprisu brúað bilið á milli lífs og dauða, á milli þess jarðneska og himneska. Himnaríki er ekki einhver fjarlægur fallegur, gulli skrýddur staður það sem englar leika á hörpur og fólk gengur um á skýjahnoðrum. Himnaríki er þar sem Guð er og Guð býr mitt á meðal okkar, í mér og í þér.
Við erum núna að lifa einkennilega tíma, tíma breytinga, tíma óvissu, óöryggis, vaxandi atvinnuleysis og fátæktar. Þjóðin hefur orðið vitni af og tekið þátt í mikilli spillingu þar sem græðgi hefur verið verið ráðandi afl í samfélaginu og farið eins og smitsjúkdómur á milli fólks. Efnishyggjan hefur verið allsráðandi og lífsgæðin metin í veraldlegum eignum. Því meiri eignir – því meiri lífsgæði. Þannig hefur hugsun landans verið. Nú blasir hins vegar raunveruleikinn við, sú staðreynd að hin efnislegu lífsgæði eru ekki raunveruleg lífsgæði. Hið efnislega getur horfið manneskjunni á einu augnabliki, orðið að engu. Dauðinn gerir engan mannamund og það gerir í raun lífið ekki heldur. Hverjar svo sem aðstæður okkar eru, hvar svo sem í heiminum við búum, þá tökumst við öll á við sömu öflin.
Hin raunverulegu lífsgæði hljóta því að felast í einhverju sem aldrei bregst, einhverju sem er alltaf til staðar þó svo að ytri aðstæður breytist. Og hvað skyldi það vera? Það að mínu mati samfélagið við Guð, trúin.
Þess vegna er það manneskjunni afskaplega mikilvægt að rækta þetta samfélag og gleyma því ekki að Guð er mitt á meðal okkar. Guð birtist okkur í samferðamönnum okkar, Guð mætir okkur í þeim hungraða, þeim þyrsta, þeim heimilislausa, nakta og veika – eins og segir í ritningunni (Matt 25). Okkur er ætlað að vera samverkamenn Guðs hér á jörðu, að þjóna því góða, að sá fræjum réttlætis og sannleika.
Kannski er það tilgangur lífsins?
Þeirri spurningu verður hver að svara fyrir sig.
“Hver vegur að heiman er vegurinn heim” segir í ljóði eftir Snorra Hjartarson og eru það orð að sönnu. Lífsgæðakapphlaupið á ekki að vera kapphlaup einfaldlega vegna þess að hin sönnu lífsgæði finnur hver manneskja innra með sér. Hin sönnu lífsgæði eru þau að geta elskað, að kunna þá list að lifa í auðmýkt, að geta fyrirgefið, að eiga von – að trúa.
