Í Fréttablaðinu síðastliðinn laugardag deildi Sif Sigmarsdóttir þeirri skoðun með lesendum að auka mætti lífsgæði fólks og nýta fjármagn betur með því að skipta prestum og kirkjum út fyrir ýmsa aðra starfsemi: „Út um allt land standa kirkjur sem reknar eru fyrir fé úr pyngjum skattgreiðenda.” Og hún spyr hvort ekki mætti breyta þeim í félagsmiðstöðvar þar sem jógakennarar og bingóstjórar kæmu í stað presta, „og í staðinn fyrir þrúgandi þögn heyrðist þar tónlist, hlátur, skvaldur og slúður”. Í eðlilegum heimi hefði maður flissað í kampinn yfir svona löguðu en þegar kemur að umfjöllun um kirkju og kristni er við öllu að búast og yfirlýsingar sem þessar geta allt eins verið settar fram í fúlustu alvöru.
Fyrst er þess að geta að kirkjur eru í eigu safnaðanna og ef hið opinbera tæki þær eignarnámi eins og hér er lagt til, yrði nú lítið eftir af eignarrétti fólks og félaga. Þá ætla ég ekki að telja upp framboð af skemmtilegheitum, hlátrasköllum og gleðigjöfum í kirkjum landsins, slík upptalning tæki engan enda. Ekki heldur nenni ég að fjasa yfir þeirri fásinnu að í safnaðarstarfi sem teygir sig út um allt byggt ból ríki þrúgandi þögn. Þúsundir kátra kirkjukórfélaga og æskulýðskrakka fara létt með að kveða slíkt í kútinn. Fyrir fáeinum árum varð ég vitni að því við messu í Sandgerði að presturinn bað þau sem aftast sátu eða stóðu að gæta sín á bílunum. Slíkur var fjöldinn að hluti messugesta var úti á bílastæðum þangað sem kraftmiklir tónar messunnar bárust!
Engu að síður má nýta þetta tilefni til að benda á það verðskuldaða lof sem þjóðkirkjan hefur hlotið fyrir störf sín í þágu andlegrar vellíðunar, minnkandi streitu og geðheilbrigðis landsmanna. Slíkar raddir mættu fá að heyrast víðar. Á landsmóti æskulýðsfélaga þjóðkirkjunnar sem fram fór nú í vetur flutti ung kona, Marta Ferrer, ávarp og lýsti því hvernig þátttaka í kirkjulegu starfi ungs fólks nýttist henni er hún á unglingsárum háði baráttu við geðhvörf. Aðrir sem til þekkja, hafa svipaða sögu að segja. Í kjölfar náttúruhamfara á Vestfjörðum og Suðurlandi kom í ljós hversu mikill fengur var í prestunum sem þar þjónuðu. Eftir að áfallateymin höfðu lokið sínu starfi héldu prestarnir áfram samskiptum við fólkið, veittu sálgæslu og annan stuðning. Þá er ótalinn þáttur sjúkrahúspresta sem hafa margsannað gildi sitt innan heilbrigðisgeirans.
Svanur Kristjánsson, prófessor flutti nýverið ávarp á þingi Pírata um geðheilbrigðismál þar sem hann tíundaði helstu bakhjarla fólks sem glímir við geðræn vandmál og aðstandenda þess. Í því sambandi sagði hann: ,,Kirkjan mín, Neskirkja, hjálpaði mér til að rækta trú á almættið, kærleika og von.” Þessi þáttur í starfi kirkjunnar er vanmetinn ásamt mörgu öðru. Í kirkjunni mætum við fólki á þess eigin forsendum og miðlum því skilyrðislausri umhyggju. Spyrja má hvort ekki sé frekar þörf á því að efla slíka þjónustu fremur en að kasta henni fyrir róða.
