Sálmabók

1 Skín á himni skír og fagur
hinn skæri hvítasunnudagur
er dregur nafn af Drottins sól,
dagurinn er Drottins andi
af dýrðarinnar björtu landi
hér steig á hels og harma ból.
Því syngjum sigurlag
og signum þennan dag.
Drottins andi,
oss heill veit þá
að himnum á
vér hátíð slíka megum sjá.

2 Fyrstu vinir sjálfs Guðs sonar
þeir sátu milli ótta' og vonar
á þessum Drottins degi fyr,
allir þó með einum huga
sem engin þrenging kunni buga
og andans biðu öruggir.
Með einum huga enn
svo allir séu menn.
Einn sé andi
og ein sé lund
um alla stund
og ein sé von um gleðifund.

3 Skyndilega heyrðist hvinur
sem hvasst er veður yfir dynur
og fyllti húsið fljótt hjá þeim.
Drottins anda kærleikskraftur
svo kemur mörgum sinnum aftur,
hann fyllir enn upp allan heim.
Ef þungt hann andar á,
þá ekkert standast má
en hann andar
þó aftur blítt
og hægt og hlýtt
og hjartað gjörir milt og þýtt.

4 Liðu tákn í lofti skæru
sem leifturtungur bjartar væru
og settust yfir sérhvern þar.
Tungur enn með leiftri ljóma
og lofstír Drottins þöglar róma
hans veldi' og dýrð til vegsemdar.
Hvert lauf í lágum dal,
hvert ljós í himinsal
eru tungur
er tala hátt
þótt hafi lágt
um Herrans speki, gæsku' og mátt.

5 Allir fylltust anda hreinum,
Guðs andi kenndi lærisveinum
að tala ókunn tungumál.
Fyll þú brjóst vor, friðarandi,
og fjötrum svipt og sterku bandi
af vorri tungu, vorri sál.
Ó, lát þinn lausnarkraft
vort leysa tunguhaft.
Allar tungur
með allan mátt
á allan hátt
þér alla vegsemd rómi hátt.