Sálmabók

1 Enn hraðar sólin sér
af svefni' að kalla,
býst gulli brekkan hver
og brúnir fjalla.
Gleð þig, mín sál, og minnst Guðs miklu gæða
og hef þig hátt frá jörð
í helgri þakkargjörð
til himnahæða.

2 Enn hefur hann í nótt
með himna liði
ég svo að svæfi rótt
í sælum friði
frá mér og mínum hættum öllum hrundið.
Frá dauðans dimmum stig
enn Drottinn frelsti mig,
enn brá ég blundi.

3 Hans náð ég nú mig fel
með nýjum degi
og treysti vernd hans vel
er víst bregst eigi.
Hann mun í dag enn megn og krafta veita
svo megi' eg minni' í stétt,
hvar mig hann hefur sett,
hans lofs æ leita.

4 Hann hverja þekkir þrá
og þörf míns hjarta,
hans valdi' eg allt veit á,
ég ei skal kvarta –
minn eigin hag er engin von ég skilji.
Guðs höndum hann er í,
seg hugrökk, önd mín, því:
„Guðs verði vilji.“