Sálmabók

1 Úr hryggðardjúpi hátt til þín,
ó, Herra Guð, ég kveina,
þitt blessað eyra beyg til mín
svo bót ég fái meina.
Ef reikna viltu misgjörð manns
og muna gjörvöll brotin hans,
hver stund fær staðist eina?

2 Ég allt mitt traust set æ á þig
en ei á verðung mína,
mitt hjartað særða huggar sig
við hjartans elsku þína,
þín blessuð náð sem eilíf er
og orð þitt blítt mér gleði lér
uns ævidagar dvína.

3 Þótt dragist, Guð, þín hjálp um hríð
og hagsæld lífs mig bresti
í trú og von þíns tíma' eg bíð,
þinn tími' er æ hinn besti.
Þú veist nær hjálpin hollust er,
í hverri neyð þá vissu mér
í huga fast ég festi.

4 Þótt mörg og stór sé mannleg synd
þín miskunn þó er stærri,
þín tæmist aldrei líknarlind,
þín liðsemd æ er nærri,
þú barna gætir veikra vel
og vottar skýrt þitt föðurþel,
þín náð er himnum hærri.