Sálmabók

1 Þú, kristin sála, þjáð og mædd,
þreytt undir krossins byrði,
vanmegnast ekki, vert óhrædd
vilji Drottins þó yrði.
Þrey, þol og líð, bið, vona, bíð,
bölið fær góðan enda,
þá neyð er hæst Herrann er næst,
huggun mun hann þér senda.

2 Ekki’ er trúin þitt eigið verk
enn þó hún veikleg standi
né þolinmæði´ í þrautum sterk,
það gefur helgur andi.
Hvað hann upptók hér gaf og jók
hjálpsamlega framkvæmir,
vanmegnan þá sem er þar á
aldrei hans náð fordæmir.

3 Hygg að, því barni mest er mjúkt
móðurhjartað ágæta
vanmegna sem hún sér og sjúkt,
sýnir því hjúkrun mæta.
Eins er Guðs hönd angraðri önd
ætíð sem nálægastur,
ástríkur best og blíður mest,
við börn sín veik trúfastur.

4 Guði sé lof sem glaða von
gaf oss í raunum vöndum
og lét sinn elskulega son
leysa’ oss frá dauðans böndum.
Hans andinn kær er ætíð nær
öllum sem þjáning líða,
vér skulum því þrengingum í
þreyja, vona og bíða.