Sálmabók

1 Enn einu sinni
úti' er sumartíð.
Lof þitt ei linni,
líknin Drottins blíð.
Tíð og tími breytist,
tryggð þín, Drottinn minn,
eldist ei né þreytist
eins og heimurinn.
Enn þú leiddir oss við hönd,
enn þú greiddir meinin vönd,
enn þú breiddir yfir lönd
arminn varma þinn.

2 Enn einu sinni
öll þín barnahjörð
auðmjúk þér inni
ást og þakkargjörð,
fyrir' hvern geislann fríða,
fyrir' hvert daggartár,
fyrir' hvern blæinn blíða,
blessun lífs og fjár,
fyrir' hvert blóm á frjórri grund,
fyrir' hvern óm sem gladdi lund
þér skal hljóma hverja stund
heiður síð og ár.

3 Enn einu sinni
eg hef styggðan þig,
þó af náð þinni
þú hefur annast mig.
Engan ávöxt bar ég
ávöxt fyrir þinn,
visinn kvistur var ég,
víngarðsherra minn.
Upp mig rættir þó ei þú,
þín mín gætti náðin trú,
vel þér ætti' eg vegsemd nú
votta þetta sinn.

4 Enn einu sinni
upp hefst vetrartíð.
Blóm láðs þótt linni,
líkn þín dvín ei blíð.
Höndin þín mér hlúi
hret er vitja mín,
sælt mér sumar búi
síðar náðin þín.
Sumar, vetur, vor og haust
von ég set á þig og traust.
Eftir hretin endalaust
eilíf sólin skín.