Trú.is

Á tímamótum sem þessum kalla fortíðin og framtíðin jafnt til okkar, sjálfstæðið, kosningarétturinn, trúin á Guð og vonin um að hér megi þrífast gott og fagurt samfélag eru okkar leiðarljós og vísa okkur vegin áfram.

Skyndilega hrukku systkinin upp við kunnuglega hundgá. Þetta var Kristvina, tíkin þeirra trygga, komin á móts við sína góðu félaga. Þau klöppuðu henni og kjössuðu þarna í grasinu milli leiðanna. En nú brá nýrra við.

Á þessu ári minnumst við tveggja atburða sem höfðu mikil áhrif á menningu og hugsunarhátt þjóðarinnar. Annars vegar stofununar Hins íslenska biblíufélags, sem heldur upp á 200 ára afmæli sitt á þessu ári og aldarafmælis kosningaréttar kvenna til Alþingis, sem reyndar var takmörkunum háður miðað við það sem nú er.

Dvelja sumir í fortíðinni? Horfa ætíð um öxl? Saga er til af manni sem gekk eitt sinn eftir sjávarsíðu með sonarsyni sínum. Á vegi þeirra varð gamall maður, sem kvartaði sáran yfir vandræðum sínum en hann hafði nýlega fengið sólsting og leið ekki vel. Drengurinn hlustaði á samtal afa síns og hins mannsins en náði greinilega ekki alveg öllu vegna þess að stuttu síðar sagði hann við afa sinn: „Afi ég vona það að þú fáir aldrei sólsetur.“ Þau sem játa kristna trú stefna áfram í ferðalagi sínu um lífið, ekki til sólseturs heldur til dögunar. Ekki afturábak heldur áfram að markinu.

Hvað gerir þú við andartökin sem þú átt eftir af lífinu? Ég trúi á Guð sem umfaðmar okkur menn á lífsgöngu, gefur okkur andartök og er inntak lífs í lofti og loftleysi.

Kinnroðinn er í orðum Páls postula settur í samband við þann hroka sem menn hafa sýnt á öllum tímum þegar sem þeir hafa talið sig höndla þekkinguna og vita allan sannleika.

Trúboðarnir brýna okkar. Ekki með því að segja: Eitt er best og miklu betra en annað heldur með því að spyrja út í gildismatið og spyrja um það hvernig og hvers vegna og setja fingurinn á það sem er kannski bara svolítið ranglátt og ætti að vekja okkur til umhugsunar. Það sama gera Svavar Knútur og T. V. Smith.

Og ef áfram heldur sem horfir, þá óttast ég að það verði þannig á Íslandi að hinir dauðu þurfa að jarða sína dauðu, á meðan ráðamenn þjóðarinnar rífast á Alþingi eða horfa á fótbolta.