“Drottinn hjálpa
þú mér!”
Einmana kona situr á götuhorni
í stórborg í Evrópu. Hún er komin langt að með fjölskylduna sína frá
stríðshrjáðu landi í leit að betra lífi. Hún horfir á börnin sín tvö sem sitja
við hlið hennar og leika sér með nokkrar steinvölur á gangstéttinni og finnur
til þegar hún sér lífsreynsluna í ungum andlitum þeirra. Allt sem hún hefur
gert og lagt á sig er fyrir þau, svo að þau eignist þá framtíð sem henni hefur
aldrei staðið til boða. Fram hjá henni gengur fólk á hraðferð í lífinu án þess að
gefa henni gaum. Hún hylur höfuð sitt, lútir höfði og réttir fram lófann í von
um ölmusu og augu sem sjá neyð hennar og hún hugsar:
“Drottinn hjálpa
þú mér!”
Hitabylgjan í ár hefur verið
nær óbærileg. Ekki hefur komið regndropi úr lofti í nokkra mánuði og þorpsbúar
orðnir úrkula vonar um að eitthvað breytist. Veðrið er óstöðugt og fellibyljir
tíðir. Bóndinn í þorpinu horfir dapur á skrælnaða kornakrana og hann veit að
uppskerubrestur er orðinn og vatnsskortur er viðvarandi. Allir brunnar eru
löngu þurrir og það litla vatn sem finnst þarf að sjóða vel til að hreinsa burt
alla óværu og sýkla. Hann hugsar til fjölskyldu sinnar. Konan hans hefur nú
legið lasin í viku vegna vannæringar og börnin hans þrjú eru svöng og hann sér
ekki fram á að geta brauðfætt þau vegna þessa ástands. Hann hugsar um það sem
hann hefur heyrt á ferðum sínum til stórborgarinnar þegar fólk talar sín á
milli um hlýnun jarðar og áhrif hennar á veðurfar í heiminum í dag. Hann hugsar
með sjálfum sér hvort þetta geti raunverulega verið staðreynd og orsök þeirra aðstæðna
sem hann stendur frammi fyrir á meðan hann horfir til himins og hugsar:
“Drottinn hjálpa
þú mér!”
Litla stúlkan situr ein á
skólalóðinni. Hún horfir á lífið í kringum sig og skólafélagana að leik. Hana
langar að vera með en þorir ekki inn í hópinn. Hún er nýbyrjuð í skólanum og
hefur ekki gengið vel að kynnast krökkunum þar. Stúlkan hefur alla tíð verið
örlítið feimin en í sveitinni sem hún bjó í áður átti hún góðar vinkonur sem
tóku henni alltaf eins og hún var. Núna fær hún ljótar athugasemdir um hvernig
hún er klædd og hvernig hún talar og segir frá og þess vegna finnst henni best
að draga sig í hlé og fela sig og passa að hinir krakkarnir fái ekki tækifæri
til að stríða henni þegar enginn sér til. Bjallan hringir og hún hrekkur upp úr
hugsunum sínum þar sem hún situr ein. Hún stendur upp og labbar af stað og
minnist þá þess sem presturinn gamli í kirkjunni heima í sveitinni kenndi henni
í sunnudagaskólanum þegar hann sagði sögu af konu sem vildi að Jesú hjálpaði
barninu hennar:
“Drottinn hjálpa
þú mér!”
Hún hafði misst eiginmann sinn
fyrir þremur árum síðan. Hann hafði lengi tekist á við lífsógnandi sjúkdóm. Þau
höfðu verið gift í 55 ár þegar hann dó, alltaf átt farsæla samleið og gengið
saman í gegnum sorgir og gleði. Börnin þeirra urðu fjögur og svo komu
barnabörnin og loks barnabarnabörnin. Henni hafði fundist erfiðast eftir að maðurinn
hennar dó að takast á við breytt umhverfi. Allt sem þau höfðu gert saman tvö,
göngutúrarnir, spjallið við kvöldmatinn og ljúfur kossinn fyrir nóttina. Þar
sem hún sat á bekk í kirkjugarðinum líkt og hún gerði daglega velti hún því
fyrir sér að í raun eru þetta aðstæður sem hún myndi aldrei venjast, til þess
væri sorgin og söknuðurinn of mikill. En hún væri samt lánsöm að hafa börnin
sín og þeirra fjölskyldur í kringum sig, þau ættu góð samskipti og um hana væri
vel hugsað. Þannig tækist tímanum og nærveru þeirra sem hún elskaði að milda
sorgina. Tár lak niður kinnina þar sem hún horfði á legsteininn með logandi
kertið við hlið hans og hún hugsaði:
“Drottinn hjálpa
þú mér!”
Hann hafði ekki talað við
foreldra sína og systkin í fjölda ára. Hann mundi eiginlega ekki alveg hvenær
þau höfði rætt síðast við og hvers vegna það var að þau höfðu öll hætt að tala
saman. Í minningunni var þetta samt eitthvað mjög smávægilegt, ágreiningur hér,
stjórnsemi og afskiptasemi þar. Einhver reiddist, sagði of mikið. Orð látin
falla og loks var ekki aftur snúið. Særindin orðin of mikil og of djúpstæð til þess
að eitthvert þeirra hefði frumkvæði að því að reyna að byggja brú til baka.
Honum varð oft hugsað til allra tilefnanna sem hann hafði misst af vegna þessa
samskiptavanda. Skírnir, fermingar, brúðkaup. Og núna lá móðir þeirra fyrir
dauðanum á líknardeildinni og hann vanmáttugur að takast á við þessar aðstæður
um leið og sorgin nýsti hann inn að beini. Hann strauk höndina á móður sinni
þar sem hún lá sofandi í sjúkrarúminu, læddist fram á gang til að koma sér heim
áður en einhver annar úr fjölskyldunni kæmi á staðinn og um leið og hann gekk
út kom þessi hugsun í kollinn á honum:
Hún sat á bekk í grasagarðinum
í Laugardalnum. Hún var með tárin í augunum. Það var síðasti dagur mánaðarins
og í kjöltunni var hún með bréf í hvítu umslagi þar sem henni var þakkað fyrir
vel unnin störf en vegna hagræðingar væri ekki lengur hægt að hafa hana í starfi
og því væri henni sagt upp störfum frá og með morgundeginum. Hún var búin að
starfa við þetta fyrirtæki síðastliðin 10 ár. Alltaf mætt á réttum tíma, aldrei
veik eða frá vinnu vegna veikinda barna enda var hún barnlaus og bjó ein.
Hún var þessi starfsmaður sem
vann verk sín í hljóði, tók yfirleitt að sér meira en hún átti að gera. Vann jafnvel
verk samstarfsfólks sem var í erfiðleikum vegna veikinda eða anna vegna barna
eða fjölskylduaðstæðna. Hún bað aldrei um þakkir en hún bar alltaf þessa von í
brjósti að einhver sæi hana eða tæki eftir því sem hún lagði á sig fyrir
vinnuna en tæki ekki allt sem gefið sem hún gerði eða gaf af sér. Þar sem hún
sat í þessum þungu þönkum fannst henni hún svikin, notuð og ósýnileg. Og um
leið og hún sleit upp fífil sem óx upp úr moldinni við hlið bekkjarins sem hún
sat á fylltist hún yfirþyrmandi vonleysi og stundi í hljóðum:
“Drottinn hjálpa
þú mér!”
Hvernig lenti ég hér hugsaði
hún þegar hún leit í kringum sig í herberginu sem henni hafði verið úthlutað. Góð
eldri kona hafði tekið á móti henni og syni hennar nóttina áður eftir að hún
flúði að heiman með ekkert nema töskuna sína, fötin sem hún var í og litla
drenginn sinn sofandi í fanginu. Maðurinn hennar hafði enn eina ferðina enn
komið heim fullur og byjað að öskra á hana og brjóta allt og bramla og hótað
henni öllu illu. Síðast þegar þetta gerðist hafði hann lofað að hætta og að
þetta myndi aldrei gerast aftur eftir að hún kom heim af bráðamóttkunni
rifbeinsbrotin og marin í framan. Í þetta sinn hafði hún orðið hrædd en ákvað
að gefa honum einn séns enn. Allt hafði gengið vel þar til í kvöld en þá hafði
hann farið á barinn með félögunum að horfa á leikinn og komið heim í þessu
ástandi. Hún hafði lokað sig inn í svefnherbergi og beðið eftir að hann lognaðist
út af í sófanum inn í stofu. Hún hafði þá tekið son sinn, vafið hann í teppi,
hringt í kvennaathvarfið og sat nú inn í þessu herbergi, hrædd en samt á einhvern
undarlegan hátt róleg og örlítið von bærðist í brjósti hennar þegar hún hugsaði:
“Drottinn hjálpa
þú mér!”
Þar sem hann situr og horfir á
eyðilegginguna allt í kringum sig veltir hann fyrir sér hver sé tilgangurinn með
öllu þessu ofbeldi og hvers vegna manneskjan hafi ekki lært neitt af styrjöldum
fyrri tíma. Í stríði sem þessu er enginn sem vinnur heldur eru það allir sem
tapa og þá mest almennir borgarar eins og hann.
Nú er heimilið hans farið,
allar eigurnar og framtíðin óráðin og óvissa um hvar nýtt heimili kemur til með
að vera og hvort það komi til með að vera í landinu hans, sem hann elskar og
sem hefur alið hann eða hvort hann verði að finna sér nýtt heimili í nýju
landi. Svo veit hann ekki hvort hann lifir þetta af og það ferðalag sem framundan
er. Þegar hann lítur upp úr hugsunum sínum sér hann konuna sína koma brosandi
til sín með dóttur þeirra í fanginu og augun fyllast af tárum og um leið þakklæti
fyrir að eiga þær enn til staðar. Þau takast í hendur og ganga af stað og í hjörtum
þeirra hljómar samhuga bæn:
“Drottinn hjálpa
þú mér!”
Konan kom, laut honum og
sagði: „Drottinn, hjálpa þú mér!“
Hann svaraði: „Ekki sæmir að taka brauð barnanna
og kasta því fyrir hundana.“
Hún sagði: „Satt er það, Drottinn, þó eta
hundarnir mola þá sem falla af borðum húsbænda þeirra.“
Þá mælti Jesús við hana: „Kona, mikil er trú þín.
Verði þér sem þú vilt.“ Og dóttir hennar varð heil frá þeirri stundu
Já, Drottinn hjálpa þú okkur öllum
að sjá hvert annað, skilja hvert annað og heyra neyð hvers annars. Hjálpaðu okkur að verða heil og treysta og trúa
af öllu hjarta og huga og gef að við missum aldrei vonina á það að saman getum
við gert svo margt gott og fætt fram betri heim fyrir okkur öll og friðarins
Guð sem er æðri öllum skilningi verndi
okkur og leiði á þeirri vegferð.
Megi það vera og verða bæn okkar allra. Amen.
