Ritningarlestur:
Róm 5.1-5
Réttlætt af trú höfum við því frið við
Guð sakir Drottins vors Jesú Krists. Hann hefur veitt okkur aðgang að þeirri
náð sem við lifum í og við fögnum í voninni um dýrð Guðs. En ekki aðeins það:
Við fögnum líka í þrengingum þar eð við vitum að þrengingin veitir þolgæði en
þolgæði gerir mann fullreyndan og fullreyndur á vonina. Og vonin bregst okkur
ekki. Því að kærleikur Guðs hefur streymt inn í hjörtu okkar með heilögum anda
sem okkur er gefinn.
Hugleiðing
Biðjum:
Hjálpaðu okkur, Guð, að lifa í náðinni og fagna í voninni. Leyfðu okkur að
finna kærleika þinn streyma inn í hjörtu okkar svo að við getum mætt hvert öðru
í kærleika. Þess biðjum við í nafni Jesú Krists. Amen.
Orðin
úr Rómverjabréfinu sem við heyrðum lesin hér áðan eru sterk og skýr. Þau tala
beint inn í aðstæður okkar á þessum sérkennilegu tímum þegar fólk heldur sig
heima fyrir utan brýnustu erindi, sum í sóttkví eða einangrun, vinnustöðum er skipt upp í
einingar og ferðalög í lágmarki, faðmlög engin. Sum hafa veikst af Covid-19 og önnur eru
hrædd við að veikjast. Við finnum öll fyrir þessu ástandi sem vel mætti kalla
þrengingar í þjóðfélaginu. Það er eins og allt standi í stað nema tala þeirra
sem veikjast. Fögnuður er okkur varla ofarlega í huga.
En
svo heyrum við talað um fögnuð í þrengingum. Er það hægt? Við eigum líklega nóg
með að halda ró okkar og varðveita æðruleysið gagnvart veiruvánni. Er hægt að
fagna í þessum aðstæðum? Má yfirleitt leyfa sér að fagna og finna gleði þegar mannleg
samskipti eru takmörkuð við símann og tölvuna?
Ritningin
segir já. Já, við megum fagna, jafnvel á þrengingatímum. Og það er hægt. Tökum
eftir því að Páll postuli byrjar kaflann sem við lesum í dag, fimmta kafla
Rómverjabréfsins, með því að tala um réttlætingu af trú sem gefur okkur frið
við Guð í Jesú Kristi. Friður. Grundvöllur gleði okkar er þessi friður
trúarinnar sem byggist á trausti til lífgjafa okkar, Guðs, á trausti til Jesú
Krists sem er friður okkar (Ef 2.14), eins og segir í Efesusbréfinu. „Og hann kom og boðaði ykkur frið sem
fjarlæg voruð, og frið hinum sem nálæg voru,“ (Ef 2.17) segir ennfremur.
Það breytir engu hvort þú ert fjarlæg eða nálæg
Guði í hjarta þínu. Jesús Kristur yfirvinnur alla slíka veggi. Frelsarinn kemur
með friðinn sinn sem gefur okkur þá hugarró sem ekkert og enginn getur frá
okkur tekið. Við lifum því ekki lengur í eigin mætti heldur upprisumætti Jesú
Krists. Sá kraftur kostaði heldur betur þrengingar, píslargönguna sem leiddi að
dauða Jesú á krossi. Það eru einmitt þær þrengingar sem færa okkur náðina og
vonina, vonina um dýrð Guðs, um þátttöku í lífi Guðs sem engum takmörkunum er
háð. Krossinn á ekki síðasta orðið. Hann átti það ekki þá og á það heldur ekki
núna. Lífið hefur sigrar, lífið sigrar og mun sigra.
Því fögnum við líka í þrengingunum og tökum á
móti þeim sem lexíu í þolgæði. Sú lexía kann að verða dýrkeypt, það vitum við
vel, því kórónaveiran getur kostað mannslíf. Því tölum við ekki af neinni léttúð hér
í dag. Við finnum sannarlega til vanmáttar okkar gagnvart því sem við megnum
ekki að afstýra en gerum okkar besta til að verja okkur og aðra gegn smiti. Það
er alvörumál eins og Margrét Danadrottning benti á í ávarpi til þjóðar sinnar á
þriðjudaginn var.
Þrengingin veitir þolgæði, segir Páll postuli. Nú er það ekki alveg öruggt að við lærum af þessari reynslu frekar en annarri og okkur brestur áreiðanlega þolgæði á köflum. Því mikilvægara er að fara í gegn um þessa tíma með vakandi vitund og hjarta sem hvílir í friði Guðs. Í þolgæðinu vaxa viðkvæmustu blóm hugarfars okkar og reynslan leiðir okkur til lífs í von sem ekki bregst: „Því að kærleikur Guðs hefur streymt inn í hjörtu okkar með heilögum anda sem okkur er gefinn.“ Streym þú, líknarlind, með fögnuð þinn og frið.
Dýrð sé Guði sem lífið gefur. Amen.
Sjá þessa hugvekju og fleiri á:
https://www.facebook.com/Fossvogsprestakall
