Þegar samkomubannið
tók gildi og flest hefðbundin starfsemi þurfti illu heilli að raskast, gerðist
líka ýmislegt ánægjulegt. Eitt af því var tvímælalaust, að bangsar tóku að
birtast hér og þar í gluggum, hér á Egilsstöðum eins og á fleiri
þéttbýlisstöðum um landið. Húsráðendur stilltu upp böngsunum til að börnin í
bænum eða hverfinu gætu farið í skemmtilegan leik: að ganga um nærumhverfi sitt
og leita að böngsum. Þannig var komið spennandi tilefni fyrir útivist og
samverustund foreldra og barna. Svo var hægt að leika sér með þetta á ýmsan
hátt: að telja bangsana, leita að stærstu böngsunum eða leita að mjúkdýrum í ólíkum litum. Sjálfum fannst mér gaman að ganga
um nærliggjandi götur með börnunum mínum og sjá hvað Egilsstaðabúar voru
fljótir að taka við sér í að koma fyrir böngsum í gluggunum sínum.
Í þessu
tilfelli var vissulega bæði einfalt og ókeypis að taka þátt, enda leynist eflaust
bangsi á meirihluta heimila. Skjót viðbrögð fólksins minntu mig samt á, að
þegar á reynir viljum við sem betur fer gjarnan setja börnin í forgang, og allt
sem að þeim snýr.
Lærisveinar Jesú
Krists voru eitt sinn í keppnisskapi og spurðu hann: Hver er mestur í himnaríki? Jesús kom þeim eflaust á óvart þegar
hann svaraði spurningu þeirra með því að kalla til sín lítið barn og segja: „Hver sem auðmýkir sig og verður eins og barn
þetta, sá er mestur í himnaríki. Hver sem tekur við einu slíku barni í mínu
nafni tekur við mér“ (Matt. 18.4-5). Með þessum orðum, eins og reyndar
víðar í guðspjöllunum, lyftir Jesús barninu sérstaklega að ljósi. Hann vekur
athygli á aðgæslu við börnin og gerir þau á vissan hátt að fyrirmyndum fyrir
trúaða.
Hvernig
getum við lært af börnunum? Með hvaða hætti er gott fyrir okkur, sem eldri
erum, að auðmýkja okkur og verða eins og börn?
Fyrir það
fyrsta eru lítil börn yfirleitt einlæg og
segja hug sinn án þess að hafa sérstakar áhyggjur af skoðunum annarra. Við
munum sennilega flest eftir ævintýri H.C. Andersen um Nýju fötin keisarans. Þar þurfti jú barn til að benda á að keisarinn var ekki í
neinum fötum. Aðrar sögupersónur höfðu ýmist spilað með eða látið blekkjast af
loddaraklæðskerunum!
Í annan stað
er leikurinn eitt eðlilegasta
tjáskiptaform barnanna. Mörg okkar gleymum því með árunum hvað það er mikilvægt
að kunna að gleyma sér í leik. Þessa dagana sakna margir þess vissulega að geta
ekki hitt fjölskyldu og vini. Aðrir hafa hins vegar meiri tíma með heimilisfólkinu
sínu. Ýmiss konar leikir eru frábær leið til að eiga uppbyggileg samskipti við okkar
nánustu. Kannski munum við kunna betur að meta leiki með fólkinu okkar þegar takmarkanir
á samkomum og samveru verða að baki.
Þriðja
atriðið sem við gætum nefnt er forvitni
barnsins um umhverfi sitt. Ef þið hafið prófað að fara í gönguferð úti í
náttúrunni með börnum vitið þið að það er eins gott að gefa sér nægan tíma, ekki
bara af því að gangan þreyti stutta fætur, heldur ekki síður af því að það er
svo margt í umhverfinu sem þarf að skoða!
Í fjórða lagi
er það svo að hjá flestum börnum er stutt
í brosið og gleðina. Þau kunna þá list að gleðjast og hlakka til
ánægjulegra viðburða og eru yfirleitt mun hláturmildari en fullorðnir. Að vísu
á þessi punktur sér líka skuggahlið, því að aðstæður barna eru misjafnar og
auðvitað getur verið dýpra á brosinu hjá börnum sem búa við lakan aðbúnað. Barnslega
gleðin er því líka áminning um að samfélagið okkar eigi að standa á sérstakan
hátt vörð um hagsmuni barna.
Síðast en alls
ekki síst er barnið fyrirmynd í boðskap Jesú vegna þess að það kann að trúa og treysta Guði. Þegar börn læra
að biðja og fá að kynnast Jesú í gegnum frásagnir og boðskap Biblíunnar, er
þeim gefin stórkostleg gjöf. Stundum eiga börn auðveldara með að þiggja þá gjöf
en við, þau fullorðnu, með alla okkar fyrirvara og tortryggni.
Í Jóhannesarguðspjalli
(1.12) segir um Jesú: „Öllum þeim sem
tóku við honum gaf hann rétt til að verða Guðs börn, þeim sem trúa á nafn hans.“
Jesús kom í heiminn til að við gætum öll fengið að vera börn Guðs. Og rétt
eins og börn þarfnast foreldra sinna, þá þurfum við öll á þeim kærleika Guðs að
halda, sem birtist í Jesú Kristi.
Bangsarnir í
gluggunum gleðja börnin og minna á samstöðuna í samfélaginu á krefjandi tíma. Aðstæður
líðandi stundar vekja mörgum vissulega áhyggjur, depurð eða einmanaleika. Í bæn
til Guðs megum við koma fram fyrir okkar himneska föður eins og börn. Í trúnni
megum við treysta því að þrátt fyrir allt sem á dynur hvílum við örugg hjá
honum, líkt og lítið barn sem grúfir sig í traustum faðmi móður eða föður. Guð
blessi þig og styrki í þeirri trú.
Þorgeir Arason, sóknarprestur Egilsstaðaprestakalls
