Sálmabók

1 Sú árstíð upp nú rennur
er allt sinn blóma fær
og þrá í brjósti brennur,
við birtu grasið hlær,
í geislum sólar glæðist
og grær og lifnar allt
og frjóvgað endurfæðist
sem fyrr var dautt og kalt.

2 Nú brosa blóm á grundum
og byggið þroska nær,
nú leikur blær í lundum
og líf í moldu grær.
Það öllum á að sýna
Guðs örlæti og náð
sem árlangt ei mun dvína.
Sú ást í þökk skal tjáð.

3 Er fugla loftsins laðar
til lofsöngs jörð og sjór
hver tunga hrærist hraðar,
við hyllum Guð í kór.
Upp, sál mín, svo hans æra
í söngnum hljómi enn
sem æ vill okkur næra
og auka gleði´ í senn.

4 Þú okkur endurleysir
og ert þeim veiku skjól.
Þú, Jesú, reyrinn reisir
er rennur upp þín sól.
Strjúk harm úr hverju hjarta
sem hryggir viðmót kalt
svo vakni vonin bjarta.
Þú, vinur, megnar allt.

5 Þín blessun frjósemd færi,
lát falla´ á jörðu regn.
Gef öllum viðurværi
og vernda land og þegn
svo streymi lífsins lækir
úr lind við djúpan brunn
sem afl og anda sækir
í Orðsins trausta grunn.