Trú.is

Vettvangur kirkjunnar er ekki aðeins á fjallinu og hér í helgidóminum heldur í samfélagi manna. Jesús vildi ekki að lærisveinarnir væru í fjarlægð frá mannfjöldanum heldur einmitt mitt í miðju mannlífsins, í miðborginni.

Reynsla þessi sýndi mér það sem aldrei fyrr að einu gildir hvers eðlis skilaboðin eru, veruleikinn sem við okkur blasir eða það sem í hendur okkar er rétt – ef móttakan er ekki sem skyldi. Ef við skellum skollaeyrum við því og látum okkur það í léttu rúmi liggja verður ljósið sem skín í myrkrinu – ljós heimsins sem á að vísa okkur leiðina okkur ekki notadrjúgt.

Við getum hins vegar brugðist með því að sækja ekki í uppsprettuna, heilagan anda Guðs, sem fúslega gefur hverjum sem biður. Mín bæn er sú að við mættum vera vakin og sofin í þeim kærleika sem okkur stendur til boða fyrir trúna á Krist og hina himnesku von.

Spurningin um hvarið er oft þjáningarfull, vegna þess að hún gerir okkur óánægð með það sem við höfum áorkað af veraldlegum gæðum og þroska. Þau spyrja, er þetta allt og sumt? Hvar hafa dagar lífs þíns lit sínum glatað?

Sá veruleiki sem blasti við fjórða vitringunum í leit hans að Kristi er því miður veruleiki dagsins í dag. Mönnum er misþyrmt í skúmaskotum íslenskra veitingastaða, börn myrt í pólitískum tilgangi í Keníu, ungar stúlkur frá austurhluta Evrópu seldar mansali í nafni einstaklingsfrelsis og gróðafíknar. Gegn öllu þessu ber okkur að berjast, gegn illskunni, hvaða nafni sem hún nefnist.

“Þrátt fyrir kaldhæðnina, að þá snertir grunntónn þessarar smásögu O. Henry við okkur öllum, því þarna er verið að tala um það að sérhver fórnargjöf skilgreinir merkingu gagnkvæmrar elsku, að því ógleymdu að hún minnir á þá stóru fórnargjöf, sem Guð hefur gefið heiminum öllum í Jesú Kristi, krossfestum og upprisnum.”

Sagan um vitringana er ekki goðsaga heldur helgisaga, sem er ætlað að efla lífsgæði fólks. Í þeim anda ættum við að lesa söguna um vitringana. Helgisögur á ekki að taka bókstaflega heldur alvarlega.

Þetta er kannski ekki ólíkt því hvernig fjölskyldur virka. Alla daga erum við út og suður, börnin í skóla og tómstundum, foreldrarnir í vinnu og útréttingum, en svo hittumst við undir lok dags og sameinumst yfir máltíðinni eða reynum það að minnsta kosti.

Hún er um margt frábrugðin þeirri kennd sem grípur okkur þegar við lítum í spegilinn að morgni nýársdags. Sjáum kannske úfið ár, bauga undir augum, erum ekkert alltof sátt við neysluna og óhófið á hátíðinni og dagana þar á undan, bítum á jaxlinn og lofum því að frá og með þessum degi verði líf okkar gjörbreytt!

Ása missti hönd en Signý nef. Helga fékk bæði eld og prins í sinni eldgöngu. Þjóðsaga um systur er fléttuð í “þjóðsöngsvisku” á fyrsta degi ársins 2008.