Trú.is

Undanfarnar þrjár vikur hef ég verið að ferðast um Úganda, Malaví og Mósambík þar sem Hjálparstarf kirkjunnar er með ýmis verkefni. Þetta er fyrsta ferð mín á vettvang verkefna Hjálparstarfsins og ég varð enn hrifnari af þeim en ég hafði verið, af því sem ég hafði lesið um þau

Aðeins 40% íslenskra ungmenna eiga reglulegar samræður eða spjallstundir við foreldra sína. Í samanburði við 27 önnur lönd, nýtur Ísland þess vafasama heiðurs að vera í fimmta neðsta sætinu á listanum, einungis foreldrar í Þýskalandi, Rússlandi, Lettlandi og Ísrael gefa sér minni tíma til viðræðna við börn sín.

Í skáldskapnum býr mikill leyndardómur. Það á einnig við um kvæði og sálma séra Hallgríms. Fáum hefur tekist eins og honum að yrkja sig inn í sál þessarar þjóðar. Í það minnsta hefur fáum skáldum – ef nokkru – hlotnast að eignast trúnað þjóðarinnar í sama mæli og hann.

Hvað merkir „að hafa ekki grænan grun“ um eitthvað? Hvers vegna skortir grænku í máltækið? Einhvers staðar las ég um að grænn litur væri oft notaður til áherslu í máli og að hér sé líklega einnig um að ræða stuðlun, gr – gr, grænn - grunur.

Orðið „passía“ er komið úr latínu og merkir „þjáning“. Af því orði er heiti sálmanna dregið; í þeim er rakin píslarsaga meistarans. Því má kannski segja, að hin líkamlega fasta kaþólskra manna hafi vikið eða breyst með tilkomu evangelísk-lútherskrar kristni og orðið meira á andlegum nótum, með aðalfæðu í áðurnefndu snilldarverki Hallgríms Péturssonar frá 17. öld.

Herskáir trúarhópar eru gjarnan orðaðir við bókstafstrú, sem er óheppileg þýðing á enska orðinu "fundamentalism". Fundamentalistar eru frekar nýtt fyrirbæri í sögunni. Þeir eiga rætur sínar í bandarískri mótmælendatrú.

Í sálminum Allt eins og blómstrið eina er dregin upp mynd af óvissu dauðans: “líf mannlegt endar skjótt.” Þessa mynd skilja allir án frekari umhugsunar. “Æskan unga” hleypur um án þess að láta þessar hugsanir trufla sig en hún fer sömu leið og aðrir: til grafarinnar.