Trú.is

Skerið af kristindóminum páskana og þá verður tilvera kristins manns að einum samfelldum föstudegi, langavitleysa í biðstofu Godot. Takið af kristninni upprisuna þá hverfur dansinn og eftir verður fallegur siðaboðskapur góðs manns, sem var líflátinn fyrir mistök. Ertu páskabarn eða ertu kannski barn föstudagsins langa?

Í dag lýkur hinu trúarlega ferðalagi,sem við hófum á skírdagskvöld með einfaldri minningarmáltíð í kringum altarið. Á föstudaginn fórum við í gegnum orð Krists á krossinum eins og þau er að finna í Davíðssálmi 22. Um kvöldið heyrðum við píslarsöguna í tali og tónum. Síðan fjarlægðum við alla hluti af altarinu og gengum út úr kirkjunni myrkvaðri.

Það er ekki skrýtið að hræðsla hafi gripið um sig hjá konunum og lærisveinunum. Sá sem dó, var ekki dáinn lengur! Slíkt þema hefur verið uppspretta margra kvikmynda á hvíta tjaldinu, margra Hollywood mynda, sem bannaðar eru innan sextán. Dracula og aðrar í þeim flokki skáldskapar og hrollvekju hafa það þema að dauðinn er ekki lengur dauði.

Til forna var talað um “páskahláturinn” Á páskadagsmorgni var að sögn farið með gamanmál í kirkjunni og hlegið dátt, hlegið og kæst yfir því sem er ótrúlegast alls: Að hinn krossfesti Kristur er upprisinn, lífið hefur sigrað dauðann. Hann dó vegna vorra synda, hann dó fyrir þig, til fyrirgefningar syndanna. Guð sneri illu til góðs, dauða til lífs. Já, Guð lék á djöfulinn, felldi hann á eigin bragði.

Því hefur verið haldið fram að upphaf nútíma stjórnmála, pólitíkur og mannréttindabaráttu, megi rekja til þess er Gyðingum (hebreum), sem voru þrælar í Egyptalandi forðum var sagt að kúgun þeirra væri ekki samkvæmt eðli tilverunnar, heldur ættu þeir val. Og Guð birti Móse lögmál og gerði lýðum ljóst að allt ætti í raun að lúta hinu æðsta lögmáli en ekki duttlungum dauðlegra manna.

Það er mynd kyrrðar mitt í óreiðu sem dregin er upp af því þegar konurnar gengu árla morguns hægum skrefum að klettagröfinni er Jesús hafði verið lagður í til hinstu hvíldar. Sól nýs dagas kastaði geislum sínum á þurran jarðveginn, gulleitt rykið þyrlaðist upp undan sandölum þeirra og lagðist hljóðlega niður aftur á jörðina.

Það fór ýmislegt um huga og hjarta þegar maður horfði, já stjarfur á beina útsendingu í sjónvarpinu frá miðborg Lundúna 7. júlí síðastliðinn. Í fyrstu voru fréttirnar óljósar. Greint var frá því að það hafði verið komið fyrir sprengjum í jarðlestunum, sem milljónir manna ferðast með daglega. Sprengjurnar sprungu svo með skelfilegum afleiðingum.

Marteinn Lúther talaði mál sem heyrendur hans skildu. Hann lagði sig fram um að tala þannig. Reyndar gerði hann það svo mjög að hann fór stundum óþarflega nálægt því orðafari sem talað er af götustrákum. En um leið var hann trúverðugri fyrir vikið.