Trú.is

Þetta verkefni er okkur fengið eins og eldra fólki á öllum tímum og það er sannarlega full þörf fyrir huga okkar og hendur í þágu hinna ungu afkomenda okkar. Við þurfum að miðla reynslu arfinum til þeirra, ekki síst þeim trúarlega.

Ég hef svolítið verið að hugsa það í hinni árlegu, upplífgandi og þroskuðu umræðu um hvort fermingarbörn fermist ekki bara út af gjöfunum, hvort það sé ekki að vissu leyti bara ágætt.

Allt í einu fjallar þessi texti ekki lengur um að við getum fengið allt sem við viljum, heldur vill Jesús að við eigum frið. Frið sem felst ekki í því að skilja allt með skynseminni, heldur frið í hjarta. Frið sem snýst um allt sem við þráum dýpst og heitast, að vera elskuð, að tilheyra, að vera sátt við Guð og menn.

Gamla bókin hér á skírnarfontinum sýnir okkur svart á hvítu að það var fólk hér á undan okkur sem byggði þetta hús og þennan söfnuð. Dag einn mun eitthvað allt annað fólk en við sitja hér í þessum bekkjum og fylla þetta hús af tónlist, vináttu og trú. Vonandi verða þar margir afkomendur okkar, en við verðum farin öll með tölu. Lífið stendur aldrei í stað en Orð Guðs varir að eilífu.

Völvan unga varð að læra og horfast í augu við að heimurinn er harður, að hugsjónir, hrein trú og heilindi væru lúxus, sem aðeins glóparnir geta leyft sér. Ásættanlegt?

Lærisveinar Jesú fundu sig í sannleikanum þegar það hentaði þeim. Sannleikurinn var þeim ljós, en þeir kusu að virða hann ekki viðlits. Sannleikurinn var þeim óþægilegur, sár.

Ég upplifi heilagan anda svolítið svona, eins arfleifð uppeldis sem hefur veitt manni öruggt skjól og vitund um að manni sé óhætt að stíga út fyrir þröskuldinn á hverjum morgni.