Trú.is

Heimurinn er ekki svarthvítur, samanstendur ekki af góðu fólki annars vegar og vondu fólki hins vegar og oft getur verið snúið að átta sig á því hvað sé gott og hvað sé slæmt. Mörg verstu ódæði mannkynssögunnar hafa verið unnin í góðri trú, af fólki sem var sannfært um að það væri að gera rétt.

Öðru hvoru kviknar umræða um kirkju og pólitík. Sumir vilja ekki að kirkjan skipti sér af stefnum og straumum í samfélögum. Aðrir segja að ekki verði undan því vikist. Enn aðrir að það skipti mestu. Neðangreint spjall kviknaði út frá virkjunarumræðu.

Kærleikurinn – líkt og aðrar dyggðir – er okkur sannarlega eðlislægur vegna þess að við eru sköpuð af kærleiksríkum Guði og í hans mynd. Kristið fólk hefur aldrei talið sig hafa einkarétt á manngæsku. Þvert á móti er lögmál Guðs skráð á hjörtu allra.

Aftur og aftur les maður staðhæfingar um að kirkjur landsins séu illa nýtt hús, þangað komi fáir og þar sé lítið sem ekkert um að vera. Það virðist fara óskaplega í taugarnar á mörgum sé bent á það gagnstæða. Nú í vikunni fékk ég niðurstöður talningar kirkjuvarða Akureyrarkirkju á fólki sem sótti kirkjuna síðasta ár.

Valentínusardagurinn, 14. febrúar, er tekinn að festa rætur á Íslandi og er það hið besta mál. Fæstir landsmenn vita þó, að á bak við nafnið er kaþólskur dýrlingur, a.m.k. einn og e.t.v. fleiri. Sagt er, að hin lengsta ferð byrji á einu litlu skrefi og það er eins núna. En enginn veit hvenær það var nákvæmlega stigið. Að líkindum þó á 3. öld e.Kr.