Trú.is

Þessi árin lifi ég þann aldur fjölskyldunnar sem barnabönin fæðast og vaxa úr grasi. Sérhvert þeirra sjö sem komin eru hafa fært mér nýja gleði og ný umhugsunarefni. Þó hafa þau öll flutt mér einn og sama boðskapinn. Það sem ekki var kallaði Guð með nafni og það varð. Já, þau hafa öll borið skapara sínum vitni.

Ég skil ekki Guð. Hversu oft höfum við ekki heyrt þessi orð. Ég skil ekki Guð, segir sá sem orðið hefur fyrir sárum missi og sér ekki út úr augunum fyrir tárum. Ég skil ekki Guð er oft sagt þegar tíðindi berast af válegum atburðum, hvort heldur er af manna völdum eða völdum náttúruhamfara.

“Stikkem öp. Peningana eða lífið” var hrópað í bófahasar bernskunnar. Nú berast öllum lík en mun hættulegri skilaboð: Lúkkið eða lífið! Í prédikun í Neskirkju á öðrum jóladegi var rætt um viðbrögð.

Englarnir syngja um frið á jörðu. Það var ekki friður á jörðu þessa nótt fyrir tvö þúsund árum, og það er ekki enn friður á jörðu. Í borg Davíðs Betlehem hefur þrásinnis á síðustu árum öllu hátíðahaldi verið aflýst um jól. Þetta árið eru gistihúsin tóm en ekki full. Það er stór jólagjöf að mega búa í þessu landi, þó að myrkt sé stundum, en þakklætið fyrir birtuna og hlýjuna er væntanlega dýpra fyrir vikið.

“Ef ég bara gæti orðið fugl sjálfur,” hugsaði hann, “þá gæti ég leiðbeint þeim inn í hlýjuna og öryggið, þar sem nægan mat er að finna og þeim er borgið.” Loks gafst hann upp. Hann fór inn, skellti vonsvikinn útidyrahurðinni á eftir sér, gekk að glugganum og starði hjálparvana og hryggur út í myrkrið og fylgdist með því, hvernig smáfuglarnir króknuðu og fennti í kaf hver af öðrum. Þeim varð ekki bjargað.

Heilagur Frans frá Assisi bjó til fyrstu jötuna, svo vitað sé. Það gerði hann í helli einum, í fjalli, á stað sem heitir Greccio, á Ítalíu. Hann sagði við bræður sína: „Mig langar til þess að halda upp á jólin með því að búa til styttu af Jesúbarninu, svo að við sjáum með eigin augum hvernig Jesúbarnið liggur í jötunni, á heyi, í útihúsi, innan um skepnurnar.“

Engill guðar á glugga kominn langan veg. Hvílir þreytta vængi. Inni í stofu birtan mjúk – flauelsmjúk. Prúðbúið jólatréð í horninu mátar sig við spariklætt heimilisfólkið. Ljósin kveikt og augnablik eftirvæntingar speglast í augum barnanna sem horfa á opinmynnt. Í augum barnanna á ævintýrið sinn stað og verður ekki burt tekið þaðan.

Hér er kjarni jólasögunnar sagður í einni setningu, nokkrum velvöldum orðum. “Því að náð Guðs hefur opinberast til sáluhjálpar öllum mönnum.” Þetta eru jólin. Guð hefur í náð sinni komið í jólabarninu smáa, til þess að frelsa mannkynið, leysa okkur úr viðjum syndar og dauða og gefa okkur allt með sér.

Kristin kirkja stendur með lífinu. Hún trúir lífinu, trúir góðu fregnunum, trúir friðarboðum Guðs. Já, friður er djúpt hugtak í Biblíulegri hugsun. Friður, Shalom, táknar það ástand, þegar lífið hefur vaxtarskilyrði. Shalom merkir jafnvægi í náttúrunni, réttlæti milli manna, gæftir til lands og sjávar og gleði í sál og sinni.

Í gærvöld og nótt hefur brugðið fyrir hugskotssjónir sögunni margsögðu um umkomulausa barnið í jötunni sem var frelsari heimsins. Hún er inngróin umfram flest önnur minni mannlegrar sögu, löngu orðin hluti af okkur sjálfum og talar til okkar á sínu margslungna en einfalda máli um mikilvæga hluti tilveru okkar mannanna.