Í dag er Kristniboðsdagurinn þar sem við minnumst þess
góða starfs sem Kristniboðssambandið stendur fyrir. Sambandið heldur utan um
alls kyns starf og þar á meðal boðunar- og fræðslustarf í samvinnu við
sjálfstæðar kirkjur í Eþíópíu, Keníu og Japan. Einnig eru hjálparstarf,
þróunarverkefni og kærleiksþjónusta eðlilegur hluti af starfi
Kristniboðssambandsins. Flest þeirra verkefna sem sambandið styrkir eru tengd
menntun og skólagöngu í Eþíópíu og Keníu. Annað starf sem er mjög öflugt hjá
þeim er fjölmiðlastarfið, þar sem bæði eru útvarpssendingar til Kína og
sjónvarpssendingar til Mið-Austurlanda og Norður-Afríku. Þetta starf er rekið í
nafni Sat7, samkirkjulegs sjónvarpsstarfs sem tekur mið af menning og aðstæðum
í þessum löndum. Megnið af efninu er unnið af heimamönnum fyrir heimamenn og er
þetta einstaklega mikilvægt vegna stríðsátaka á þessum slóðum, fjölda
flóttamanna og ofsókna. Einnig er kennd arabíska, lestur, enska og stærðfræði í
gegnum fjölmiðlastarfið. Allt þetta starf er stutt af Kristniboðssambandinu. Að
þessari guðsþjónustu lokinni munuð þið fá eintak, ef þið viljið, af þessu bréfi
Kristniboðssambandsins með upplýsingum um hvernig þið getið hjálpað til við að
styrkja þessi störf boðunnar og fræðslu.
Starf kirkjunnar hefur verið frá upphafi og mun alltaf
vera að boða fagnaðarerindi Jesú Krists. Venjulega þegar við viljum lesa um
boðskap Jesú þá leitum við til Nýja testamentisins og þá sérstaklega í
guðspjöllin. Nýja testamentið var upphaflega skrifað á forn-grísku eða
koine-grísku og er forn-gríska orðið fyrir guðspjall euangelion sem þýðir
beinlínis „góðar fréttir.“ Við getum spurt okkur sjálf: „Hverjar eru þessar
góðu fréttir sem guðspjöllin greina frá? Það er mjög mikilvægt að gera sér
grein fyrir því að fylgjendur Jesú fórnuðu nánast öllu til að fylgja honum.
Fólk yfirgaf fjölskyldur sínar, gaf eigur sínar og land sitt, hætti störfum og
ákvað að fylgja manni sem boðaði að Guðs ríki væri í nánd. Það hlýtur því að
hafa verið mikið áfall þegar þessi maður, sem fólkið trúði að væri Messías sjálfur,
var pyntaður, krossfestur og drepinn. Öll guðspjöllin sem eru í Nýja
testamentinu greina síðan frá viðburði sem átti eftir að breyta sögu mannkyns
að eilífu. Þremur dögum eftir dauða Jesú reis hann upp frá dauðum og fjörutíu
dögum síðar steig hann upp til himna. „Góðu fréttirnar“ eru þær að Jesús
Kristur er upprisinn, hallelújah! Hann er upprisinn. Jesús sannar með upprisu
sinni að dauðinn er einungis einn vegur sem við öll þurfum að ganga eftir. Enn
vegurinn endar ekki þar heldur leiðir hann til eilífs lífs, svo sannarlega
góðar fréttir!
Í Rómverjabréfinu sem ég las úr áðan segir Páll postuli: „Trúin
kemur þannig af því að heyra.“ Eins leggur Jesús áherslu á heyrnina þegar hann
segir: „Hver sem eyru hefur hann heyri.“ Þessi orð Páls og Jesú hafa mögulega
aldrei verið eins mikilvæg og sönn eins og núna í okkar vestræna samfélagi.
Áhuginn á kirkjunni og orði Guðs hefur rýrnað mjög á sumum stöðum og færra fólk
kemur saman til að heyra Guðs heilaga orð. Ég átti ágæt samtal við kollega minn
um slæma kirkjusókn Íslendinga. Við vorum að ræða hvað væri hægt að gera til að
auka kirkjusóknina. Prestar, djáknar, æskulýðsleiðtogar og annað starfsfólk
hefur reynt margt og breytt ýmsu í helgihaldinu til að laða að fólk sem
venjulega mætir ekki til kirkju. Sumt af því hefur virkað á sumum stöðum og er
það mjög gott að sjá. En yfirleitt hefur þetta ekki virkað og kirkjusókn heldur
áfram að rýrna í sumum prestaköllum. Hvað getum við gert? Ég og kollegi minn
komumst að þeirri niðurstöðu að sama hvað við myndum reyna þá mun það líklega
ekki hafa þau víðáttumiklu áhrif sem við sækjumst eftir. Það er á endanum
ákvörðun einstaklingsins hvort hann vilji koma í kirkju og heyra Guðs orð. Það
er ákvörðun hvers og eins hvort hann trúi á Jesú Krist og vilji taka við honum
í sitt hjarta.
Nútímasamfélag hefur krafist þess að kirkjan breytist og
það hefur hún gert og oft til hins betra. Þjóðkirkjan á Íslandi er opin öllum
og dæmir engan sem leitar hjálp til hennar. En kirkjan á ekki að þurfa að
breyta öllu sem hún stendur fyrir til að laða að fólk. Þessar breytingar þurfa
að koma úr báðum áttum. Í fornöld var það einstaklingurinn sem þurfti stöðugt
að aðlaga sig að kirkjunni, fara eftir hennar lögum og reglum sem gengu oft
allt of langt. En í dag er búið að snúa þessu við og kirkjan er farin að aðlaga
sig mjög mikið að einstaklingnum, kannski einum of mikið. Einstaklingurinn þarf
ekki lengur að aðlaga sig að kirkjunni. Hann finnur enga skyldu til að mæta í
kirkju og heyra Guðs heilaga orð og mætir þess vegna aldrei því að messur eru
of leiðinlegar. Kannski myndi einstaklingurinn mæta ef messurnar væru eins og
rokktónleikar en þá þarf sá að spyrja sjálfan sig: „Er hann að koma fyrir
rokktónleikana eða fyrir Guðs orð?
Það sem ég er að reyna að segja er að það er ekki
einungis ábyrgð presta, djákna, æskulýðsleiðtoga og annars starfsfólks
kirkjunnar að laða að fólk í kirkju. Við gleymum þessu oft en kirkjan er ekki
einungis húsnæði heldur er hún fólkið sem kemur saman til að heyra, til að
hlusta og nærast. En boðun Jesú Krists á ekki að enda hér í prédikunarstólnum
heldur eiga sóknarbörnin að taka þann boðskap og halda áfram með hann út á
akurinn. Eins og Jesús sagði: „Uppskeran er mikil en verkamenn fáir.“ Þetta
gæti ekki verið skýrara því að veruleikinn er sá að verkamenn eru afar fáir og
það breytist ekki fyrr en fólk áttar sig á því að kirkjan er samfélag sem þarf
að koma saman og heyra Guðs heilaga orð. Amen.
