Sálmabók

1 Aftur að sólunni
sveigir nú heimskautið kalda,
sonurinn týndur
í átthagann girnist að halda.
Sólnanna sól,
sál vor er reikandi hjól,
snú þú oss, alfaðir alda.

2 Móðir vor jörð,
þú sem myrkrið og helkuldinn þjáir,
mun þér ei lengjast
að aftur þitt brúðarskart sjáir?
Er þá ei von,
útlægi himinsins son,
Guðs mynd og Guðs náð þú þráir?

3 Flýt þér, ó, hnöttur,
að fjörgjafa þínum að snúa,
flýt þér, ó, jörð,
þig með skínandi klæðnaði búa.
En þú, mín önd,
undir Guðs lífgandi hönd
flýt þér að tilbiðja' og trúa.

4 Áfram með sólunni –
yngjast skal veröldin kalda,
áfram til Guðs ríkis –
látum ei myrkrin oss halda.
Sólnanna sól,
sértu vort lifandi skjól.
Dýrð sé þér, alfaðir alda.