Trú.is

Sá sem horfir á hinn þjáða Krist lifir sig inn í píslir hans en jafnframt – og ekki síður – inn í þjáningar annarra, myndin skerpir vitund hans, og næmleikinn fyrir sársauka annarra dýpkar. Samkennd hans með öllum sem þjást verður honum meðvituð. Svo krefjandi eru myndir hinna afskræmdu Víetnama, svo krefjandi eru myndirnar frá Golgata.

Mönnum hættir til að eigna túlkun ritningarinnar á krossdauða Jesú, því sem hann er að hafna. Kross og dauði Jesú eru endir allra fórna. Því þar er það ekki maðurinn sem gefur eða fórnar heldur Guð sem gefur. En hvað er átt við með þessu?

Það blasir við okkur kross. Hann er hér ofan við altarið í kirkjunni og skapar henni heilagan stað í miðju. Og þessi dagur er helgaður krossinum, einn dagur á almanaki ársins sem er eins og hjúpaður inn í skugga þagnar og kyrrðar, samúðar og sorgar. Um það vitnar svartur litur sem ber þessum eina degi kirkjuársins vitni og bendir á myrkrið og einsemdina.

Það er svo erfitt að átta sig á því, að fyrirgefningin og miskunnsemin eru óaðskiljanlegar systur. Sá sem býr við ófrið í sálinni og er firrtur samfélaginu við það sem er sjálfinu æðra, Guð. skilur ekki samhengið í því að fyrirgefningin vex upp af miskunnseminni og miskunnsemin nærist á fyrirgefningunni. Þessar systur eru hjúpaðar sterkum faðmi kærleikans, eins og hann birtist í Jesú, orðum hans, lífi hans, dauða hans. „Brunnur miskunnarinnar“, segir Hallgrímur.

Hver veit nema að einhverjir lærisveinanna hafi flissað í fyrstu þegar Kristur skipti svo rækilega um takt í atburðarrásinni, yfirgaf hina gildishlöðnu og dularfullu athöfn við borðið og bjó sig undir það að fara að þvo á þeim fæturna?

Í gegnum fótaþvottinn býður Jesús til þess samfélags. Að draga að sér fætur sína, að neita sér um þvottinn, merkir að draga sig frá samfélaginu við Jesú, afþakka boðið.

Minn tími er í nánd, segir Meistarinn við okkur, hjá þér vil ég halda páska með lærisveinum mínum. Hjá þér og hjá mér, hjá okkur sem þyrstir eftir fyrirgefningu og sátt, hjá okkur sem finnum í þjáningu heimsins skortinn á kærleika og umhyggju. Mig þyrstir, sagði Jesús, og í hjarta mannlegrar þjáningar býr þorstinn, þorstinn eftir Guði.