Trú.is

Á þeim tíma þegar hesturinn var þarfasti þjónninn og fólk fór ríðandi á milli bæja og um fjöll og firnindi voru gjarnan hlaðnar vörður til þess að merkja leiðir. Þessar vörður standa margar enn í dag og áfram fylgjum við þeim þegar við förum í gönguferðir eða hestaferðir um fáfarnar slóðir þessa fagra lands okkar. Slíkar ferðir eru reyndar afar vinsælar á þeim árstíma, sem nú ríkir.

Þannig er miskunn Guðs. Hann vill elska okkur, annast okkur, bera okkur á örmum sér, deila með okkur kjörum í myrkri og ljósi, ekki vegna þess að við höfum unnið okkur inn prik hjá honum umfram aðra heldur vegna þess að hann hefur ákveðið að elska okkur.

Pabbi, eru brúnu karlarnir í Apríku vondir?” ,,Nei”, sagði pabbi, ,,af hverju spyrðu? Af því að það er ein brún stelpa í leikskólanum og hún er góð.” Hér er vitnað í samtal mitt og dótturinnar fyrir nokkrum árum. Tilefni gafst ekki til að spyrja þá stuttu hvaðan hún fékk þá hugmynd að brúnu karlarnir gætu verið vondir.

Í guðsþjónustunni sem og í kærleiksþjónustunni mætum við Guði. Um leið og enn frekar er það hann sem kemur til okkar, við eigum samfélag í hans nafni hvort með öðru. Þetta samfélag á sér stað á sunnudegi eða hvaða degi vikunnar sem er. Þetta samfélag á sér stað í messunni eða hvar sem er.

Nýlega fór ég í eftirlitsferð til Úganda þar sem Hjálparstarf kirkjunnar styður verkefni fyrir munaðarlaus börn sem hafa misst foreldra sína úr alnæmi. Börnin fá hjálp til að fóta sig án foreldra sinna, aðstoð svo þau geti séð um sig sjálf.