Trú.is

Um daginn var það mér “ný” sannindi að Guð er allstaðar. Eða kannski er réttara að segja að þau sannindi hafi gengið í gegnum endurnýjaða uppgvötun í mínum huga. Það er nefnilega stundum gott að vera gleyminn. Því sannindinn ganga reglulega í endurnýjaða lífdaga. Þeir dagar þegar það gerist eru gleðidagar fylltir af sól svo gæta verður að brenna ekki á eigin skinni.

Falsspámenn benda á og segja að til séu aðrir hlutir en Guð sem hæfa betur sem grunnur í lífinu og vinna þannig gegn jafnvæginu. Margt getur leitt okkur frá Guði og þannig skapað ójafnvægi í lífinu. Böl eins og áfengissýki og eiturlyfjaneysla. Þar verður efnið að miðpunkti lífsins og eins og við vitum hentar það engan vegin sem bjarg til að byggja á. En það geta einnig verið hlutir eins og peningar, útlitið, líkaminn, og svo maður sjálfur.

Sögur guðspjallanna eru margskonar. Þær eiga það sameiginlegt að allar benda þær á þann milda mátt og góða vilja sem er Guð. Við höfum þegið þessar helgu frásagnir sem nesti, þær eru arfur okkar sem mótað hafa menningu og sið okkar heimshluta um aldir. Sagan um Guð og mann, líf og heim, sagan um miskunnsemina, fyrirgefninguna, um krossinn og upprisuna, um það sem er uppspretta vonar og framtíðar.

Jesús mettar. Jesús læknar. Jesús lífgar. Um það tala guðspjöllin. Í dag mettar Jesús. Manni finnst að svona kraftaverk geti ekki gerst. Ef þau hafa gerst eins og segir hér í Markúsarguðspjalli, þá hlýtur það að vera bundið stað og stund. Síðan er ekki meir um það að segja. Frásögnin lifir þrátt fyrir það og því getum við ekki mótmælt.

Sú vitneskja að ákveðin fjöldi jarðarbúa skuli ganga til náða svöng, vannærð er stjórntæki í höndum þeirra sem stjórna sem hafa áhrif og ráðskast með lýð allan. Það er ekki hagstætt valdalega og stjórnunarlega að allir jarðarbúar gangi vel mettir til náða. Sú manneskja sem er vel mett líkamlega hefur meiri tíma til að gera eitthvað annað en sinna grunnþörfum sínum að afla matar.

Þessi litla saga er lýsandi dæmi um það hvernig blind bókstafstrú getur leitt menn í öngstræti. Hún sýnir hvað gerist þegar trúaðir menn verða svo uppteknir af forminu að þeir gleyma innihaldinu og tilgangnum með boðun trúarinnar. Menn sjá ekki skóginn fyrir trjánum.

Aðeins ég og fjallið, ég svo smár undir tæru himinhvolfinu að mér fannst ég vera boðflenna-því engin talaði við mig. Það tók mig nokkra tugi metra þegar halla fór undir fæti og huga varð að hverju skrefi upp í mót og andardráttur minn var það eina sem rauf kyrrðina að nema staðar.

Kannski skiptir það okkur sem neytendur á Íslandi ekki máli, hvaða hugtak er notað um skuldastöðu okkar, en hver er munurinn? Sá er munurinn að orðið lánþegi tekur með sér hugtakið lánsali í þessum texta, en orðið skuldunautur tekur með sér hugtakið okrari. Og önnur spurning vaknar: Eru lánveitendur á Íslandi lánsalar eða okrarar?”

“Allt vald er mér gefið” eru upphafsorð guðsspjallsins í dag. Hér talar valdsmaður. Hvers konar valdsmaður er hann? Hvert er hans vald? Fljótt á litið virðist hann segja meir, en almennt má reikna með að einhver standi við, en hann gerir það blátt áfram og kinnroðalaust, að því er virðist. “Allt vald er mér gefið.” Einhverjum þætti líklegast gott að hafa slíkt vald.