Trú.is

Þessir dagar mitt á milli, eru þetta árið líka dagar ótta og angistar vegna óróleika úr iðrum þeirrar jarðar sem við erum vön að geta treyst sem grundvelli að standa á og vegna óheiðarleika og ágirndar einstaklinga sem áður voru grundvallandi aðilar í grósku og velmegun samtímans.

Það að þú ert kölluð til Fríkirkjusafnaðarins í Reykjavík en vígð hér af biskupi Íslands í dómkirkju landsins, minnir á það sérstæða samband sem er milli þessara tveggja safnaða.

Við trúaðir menn lendum stundum í glímutökum þegar við lendum í klípu á milli trúarinnar og veruleika heimsins. En einmitt þess vegna auðgar trúin líf okkar, brýnir skilning okkar á heiminum og dýpkar merkingu kærleikans og lífsins.

Frásögn uppstigningardags eru vanmegna tilraunir til að tjá mannlegum orðum það að Kristur er alls staðar nálægur. Himinninn er á máli Biblíunnar ekki staður á landakortinu heldur samheiti við Guð. Himinninn er það sem er efst og innst, og umlykur allt, yfir og allt um kring, eins og lífsloftið sjálft.

Í nútímanum er mikið talað um hamingjuna. Öll viljum við jú, lifa hamingjuríku lífi. Eftir því sem ég sjálf verð eldri er ég sannfærð um það að jákvætt hugarfar hafi mikil áhrif á líðan okkar svona dags daglega.

En bænasvar er líka dálítið eins og ljóð, stór heimur á smáum fleti sem opinberast í gegnum lífsgönguna alla, og það sem í fyrstu virðist ekkert svar verður að lokum það eina rétta í þínu lífi, fyrir þitt líf, hver veit betur en Guð hvaða svar hentar þér? Sá sem skapaði þig, málaði líf þitt og orti sál þína, sá sem elskar þig meir en þú sjálfur.

Á mæðradeginum blessum við mæður okkar, bæði þær sem við höfum hjá okkur og líka þær sem farnar eru heim til Guðs. Við þökkum Guði fyrir þær og allt það sem þær hafa lagt á sig okkar vegna. Og við biðjum fyrir mæðrum sem eiga bráðum von á barni, kannski fyrsta barninu sínu eða því fimmta, og biðjum Guð að vaka yfir þeim hvar sem þær eiga heima í veröldinni.