Trú.is

Fyrir meir en fjörutíu árum sá ég í dönsku blaði smælki þar sem gert var góðlátlegt grín að nágrannaþjóðunum og þar mátti lesa eftirfarandi klausu: „Íslendingar hafa ákveðið að fylgja fordæmi Svía og taka upp hægri umferð. En Íslendingar ætla að framkvæma þessa breytingu í áföngum: Byrja á trukkunum!“

Þau eru hryggileg dæmin um það sem þrífst í skúmaskotum mannlegs samfélags. Við heyrum frásögur af milljónum kvenna, karla og barna sem eru í ánauð og dvelja þar í skugga vondra verka okkar mannanna. Andleg leti okkar dregur gjarnan úr okkur kjarkinn að horfast í augu við ógnvænlegar staðreyndir og afleiðingar græðgi og ofbeldis.

Ég fór afsíðis í kirkjunni og opnaði töskuna varlega, ég var glaður yfir að fá dótið mitt til baka, vissulega, en ég skammaðist mín um leið og velti fyrir mér, hvers vegna allur þessi fjöldi fólks hefði notað dýrmætan tíma sinn til að bjarga ferðatöskunni minni. Það eru svo sannarlega mikilvægari verkefni sem bíða á Haiti.

Fyrirgefningin streymir aðeins í eina átt: frá þeim valdameiri til hins valdaminni. Það er ekki mögulegt frá sjónarhóli Nýja testamentisins að valdaminni einstaklingur fyrirgefi þeim valdameiri. Nema þá valdastaðan milli þeirra breytist.

Hvað var í kringum þig, var þitt nærsamhengi, þegar þú varst fóstur í móðurkviði? Það var vatn. Þú svamlaðir og fórst kollhnísa í legvökva. Hátíðnihljóðin, sem bárust eyrum þínum alla daga, voru frá hinu hraða rennsli blóðsins, vökvans, í æðum móður þinnar og í takti við slátt hjartans sem dældi.