Trú.is

Hvar er rödd kirkjunnar á Austurvelli, á borgarafundunum? Kirkjan hefur alltaf staðið með þeim sem hafa verið beittir órétti á ýmsa lund. Hún hefur sínar aðferðir til að koma því á framfæri, m.a. prédikunarstólinn í kirkjum landsins. Það má þó aldrei misnota þennan stól í pólitískum tilgangi. Fagnaðarerindið um Jesú Krist er ætíð boðað í þessum stól með því að benda á hið góða, fagra og fullkomna í trú, von og kærleika. Hér er líka bent á það sem betur mætti fara í mannlegu dagfari og íslensku samfélagi. Og presturinn lítur þá jafnan í eigin barm með heimamönnum Guðs í kirkjunni.

Allt er í heiminum hverfult og heimurinn tekur enda. Þeirri hugsun sér víða stað, enda byggð á reynslu mannkyns sem horft hefur upp á heim sinn hrynja á svo marga vegu. En hugsunin um vonarríka framtíð er það sem gerir hina biblíulegu sýn sérstaka, að Guð eigi sér fyrirætlanir til heilla fyrir okkur, ekki til óhamingju.

Máluð mynd í gylltum ramma af Hólastað hangir á vegg inni á skrifstofu minni. Ég hef hana fyrir augum dags daglega. Hún er eftir lítt kunnan listamann, nær 60 ára gömul. Hólakirkja er þar hvítmáluð með grænu þaki og sömuleiðis skólinn.

Mannssonurinn kemur. Mannssonurinn kemur. Það er eftirvænting í þessum orðum, von hins góða, gleðileg sýn til framtíðar. Hann kemur – með mætti og mikilli dýrð.