Trú.is

Tilveran er oft gleðirík, full eftirvæntingar, en hún býr stöðugt við undirliggjandi ótta, - ótta viðskilnaðarins. Þegar Biblían er lesin og komið er fram í Nýja testamentið, verður manni endanlega ljóst að allur vitnisburður hennar tjáir okkur væntumþykju Guðs gagnvart sköpun sinni, fólkinu sínu, börnunum sínum. Við skulum horfast í augu við óttann, - en treysta á anda Guðs.

Og það er við þennan Guð sem íslenska þjóðin geri sáttmála á Þingvöllum árið 1000, við Guð kærleikans sem hefur verið með henni í þúsund ár í gleði og sorg ...

Ég horfi í nætursýnunum og ég velti því fyrir mér hver þau skrímsli eru sem herja á líf okkar dag frá degi. Sum okkar berjast við stirt kerfi, óréttlæti og bágar tekjur. Önnur kljást við einveru og missi. Hin þriðju búa við einstæðingsskap og einangrun. Hin fjórðu hafa misst trúna, vonina, birtuna og gleðina. Sum hafa gleymt sínum nánustu í annríki dagsins. Sum hafa gleymt sjálfum sér.

Mannréttindi standa vörð um ákveðinn grundvöll. Þau slá eins konar ramma kringum manneskjuna. Mannskyldur lúta ekki að réttindum heldur að skyldum okkar við alla hina. Við náungann. Við lífið.

En það er erfitt að biðja þegar allt leikur í lyndi - þegar maður þarfnast einskis. Það er erfitt að kafa í sjálfan sig og tala frá hjartanu, og það er erfitt að hlusta. Það er erfitt að hlusta á þessað hljóðu, orðlausu en þó merkilega voldugu rödd, sem getur mætt manni þegar minnst varir.

Og einmitt nú, þegar “hin óeðlilega bjartsýni er þorrin” rétt eina ferðina hjá þessari þjóð og við erum orðin að vaxtaþrælum veltiáranna, þá er enginn sem stendur hjarta þessarar þjóðar nær en flutningabílstjórinn, einyrkinn, sem skuldum vafinn skiptir niður og leggur ótrauður á heiðina.