Trú.is

Við biðjum ekki fyrir sálum látinna samkvæmt okkar lútherska kristindómi. Það er vegna þess að við treystum því að þau séu Guði falin, eins og við öll sem viljum kannast við Hann, jafnt í lífi sem dauða. Eilífa lífið á sér upphaf hér í hinu jarðneska þegar við tökum við útréttri hönd Guðs í skírninni og leyfum ljósi hans að skína í orði og verki hversdagsins.

Og við berum ábyrgð, líkt og Lúther, á samfélagi okkar kristinna manna, útbreiðslu trúarinnar, berum þá ábyrgð að vera samverkamenn Guðs við sáningu og uppskeru guðsríkisins.

Þegar menn finna kirkjunni samlíkingu verður skipið oft fyrir valinu. Hvers vegna? Jú, vegna þess að eðli þess er að vera á hreyfingu. Það má ekki stranda á einhverju skeri bókstafstrúar og afturhalds þegar það þarf að geta haldið áfram í gegnum söguna, miðlað góðum boðskap og haft áhrif til batnaðar á samfélag sitt og umhverfi.

„Aflátsbréf eru stórháskaleg, þar eð þau leiða til sjálfsánægju og stofna þar með sálarheillinni í hættu. Þeir menn eru glataðir, sem halda, að aflátsbréf tryggi þeim hjálpræðið.“

Mál kirkjunnar í landinu eru um leið málefni samfélagsins. Sú umræða að undanförnu og raunar viðvarandi ætíð benda ótvírætt til þess að kirkjan hefur breiða skírskotun til fólksins í okkar landi. Verst væri ef fólki væri yfirleitt sama um hana.

Jesús bendir á fullþroska akra. Hann biður okkur að líta í kring um okkur og sjá. Augu sem treysta honum sjá möguleika líðandi dags. Það er ekki eftir neinu að bíða.