Trú.is

Pálmasunnudagur var í sum um löndum kallaður græni sunnudagur. Með honum mætti kirkjan hinum forna sið náttúrudýrkunarinnar að fagna nýju lífi, nýjum gróanda, og gerði að helgum siðum kirkjunnar. Fólkið tók með sér sprota af brumandi trjám til kirkju þar sem þeir voru blessaðir.

Sú þjóðsaga virðist ótrúlega lífseig, að kirkjurnar standi almennt meira og minna tómar og ónotaðar alla daga. Þangað komi helst engin nema þessar “örfáu hræður” sem mæta í messu einu sinni í viku. Vissulega er það rétt, að oft vildum við sjá miklu fleiri koma í kirkjurnar en stundum er.

Ég verð sjaldan kjaftstopp, en það gerðist nú samt á dögunum. Ég hafði verið með erindi í lokuðum klúbbi, um Tóríno-líkklæðið, og bauð upp á fyrirspurnir að því loknu, átti von á einhverju í tengslum við hið stórmerka efni, en viti menn, upp fór hönd í salnum, og rödd barst þaðan, með eftirfarandi spurningu: „Var Jesús til í raun og veru? Er það alveg víst? Er saga hans ekki bara tilbúningur og skrök?“

Fáar bækur sem snerta á efni sem tengt er frásögum guðspjallanna hafa vakið önnur eins viðbrögð og aðra eins athygli og Jesú-myndir hafa gert á síðustu áratugum. Viðbrögðin sem uppfærslan á söngleiknum Jesus Christ Superstar vakti á sínum tíma eru þó um margt áþekk.

Allir menn leiða einhvern tímann hugann að Guði og spyrja sig ýmissa spurninga um veru hans. Þessar spurningar eru nátengdar lífi mannanna í heiminum og leit þeirra að tilgangi. Sumir eru fljótir að afskrifa Guð með ýmsum rökum og beygja sig bara hljóðalaust undir tilgangsleysi lífsins en aðrir nema staðar um stund og glíma við spurninguna um eðli hans og tilvist.