Trú.is

Hvað á þessi máltíð sameiginlegt með textum þessa sunnudags. Jú fyrir því eru tvær ástæður og þær tengjast báðar textum dagsins. Annar textinn fjallar um myrkur en hinn fjallar um veislu. Hvernig gat ég annað en deilt þessu með ykkur?

Mynd tilverunnar lætur sig ekki myndast vel því að hún er síkvikul eins og barn sem lætur fjörkipp hugans fara með sig þangað sem hugurinn hverju sinni tyllir sér á grein augnabliksins sem er ekki akkúrat þá stundina eins og við ætluðum eða væntingar stóðu til. Því hvað væri lífið ef við vissum morgundaginn þótt við leyfum okkur að gera væntingar til hans.

Hvað skyldi hann hafa rætt við fræðimennina? Hvað var það í spurningum hans sem kom þeim í bobba? Opinberaði hann einhverjar glufur í þekkingu þeirra? Á hvað benti barnið?

Eins og Georg Bjarnfreðarson, þá hefur Ísland upplifað að umheimurinn hefur snúið baki við okkur, vegna framgöngu og viðhorfa okkar gagnvart öðrum. Við erum líka týnd og finnum ekki staðinn sem við viljum vera á.

Ég var pínulítið skotin í þessum bláeygða Jesú og ef ég hefði fundið plakat af honum eins og hann birtist í þáttunum þá hefði ég verið fljót að klessa því upp á vegg við hliðina á George Michael og félögum í Wham.

Sögð var saga í upphafi af vitringi og lærisveinum hans, þá rætt um Jesú 12 ára og starf hans og loks var fjallað um orð Páls postula í Rómverjabréfinu 12 um að lifa ekki að hætti heimsins heldur láta umbreytast - metamorfósis. Við erum kölluð til að lifa í þjónustu við Guð og lífið, kölluð til að umbreytast af boðskap Krists og láta umbreytinguna berast út um þjóðfélagið.