Trú.is

Við, kristið fólk, eigum sannarlega ekki að biðjast afsökunar á sjálfum okkur eða samtökum okkar, sem í þessu tilviki heitir Þjóðkirkja Íslands. Við eigum að sýna það í orði og verki að við erum stolt af því að vera kristin og styðja kirkjuna okkar. Tölum vel hvert um annað og sýnum samstöðu – án þess þó að falla í þá gryfju að rægja þá sem eru á móti okkur.

Áhrif trúar á siðferðisvitundina getur verið afar sterk og hvetur okkur til að ástunda kærleikans verk. Það kemur hvað skýrast fram nú á aðventu þar sem hugur þjóðarinnar er bundinn við jólin og þann boðskap sem Kristur kenndi og stendur fyrir.

Þegar máttur manneskjunnar þrýtur tekur fátt annað en trúin við, trúin á það að bjarminn standi eftir, þegar upp er staðið, og þegar búið er að takast á við hræringar og skugga lífs, það er vonin.

Fyrst orð um hryllinginn og svo orð um hvað er til lausnar. Það eru engin billeg svör í alþjóðamálum og lífið er flókið og stundum sorglegt. Aðventa er vonartíð og þá er okkur sagt að þvert á vonsku vilji Guð hið góða.

Það er augljóst að minni hyggju að valið snýst ekki um trú eða trúleysi heldur um heilbrigða og óheilbrigða trú. Manneskjan er haldin ólæknandi trúhneigð. Hún brýst bara fram með ýmsum hætti og formerkjum.

Hafir þú ekki kynnst kristinni trú eða islam, - hér mætti raunar nefna hvaða sið sem væri, það sem þú þekkir ekki, það veistu næsta fátt um og þá er giska auðvelt að læða inn alls kyns fyrirframhugmyndum. Vantrú og vanþekking er algengasta rót allra fordóma.