Trú.is

Við ættum kannski að staldra við og íhuga skyldur okkar. Ef við kaupum ný rúmföt, nýjan bíl, ný húsgögn getur verið að við tökum þátt í að spilla lífsgæðum og heilsu fólks hinum megin á hettinum. Viljum við það? Nei, þess vegna ættum við að spyrja. Við viljum ekki rífa augun úr börnum?

Segja má, að íslenskt samfélag sé markað græðginni á margan hátt og við séum fórnarlömb mammonsdýrkunar. Við erum svo miklir neytendur. Það er þessi ofboðslega neysla á öllum sviðum.

Já, við njótum öryggis á þjóðarskútunni. Hvers konar varnaviðbúnaður er öflugri og útbreiddari en nokkru sinni. Tilkynningarskylda, staðsetningartæki, allir reyndar gjörtengdir og staðsettir. Eftirlitsmyndavélar á hverju horni. Svo er velferðarnet samfélagsins betra hér á landi en víðast annars staðar. En hvers vegna er þá ekki allt í lagi á þjóðarskútunni?

Drengur spurði mömmu sína: “Mamma, hefur þú fyllst Heilögum Anda?” Hún svaraði: “Já, einu sinni, í kirkju í Frakklandi. Ég varð fyrir svo sterkri reynslu, að það hlýtur að hafa verið Andi Guðs.“ Hvað er að fyllast Heilögum Anda?

Ég er svo heppinn að eiga bandarískan vin, sem er spastískur og algjörlega hreyfihamlaður og getur það eitt að reka út úr sér tunguna, sem af hans munni þýðir já. Nei, segir hann með því að gera það ekki. Með þessum hætti hefur honum auðnast að menntast vel, eiga samskipti við aðra, eignast vini, njóta viðburða íþrótta, tónlistar og annarrar menningar, jafnvel ferðast.

En trúaruppeldi kemur ekki af sjálfu sér. Hefðir eru að breytast. Ég hef áhyggjur af því að of fáir foreldrar koma með börnin sín í sunnudagaskóla. Það þarf að sækjast eftir sambandi við kirkjuna til að fá trúarlegt efni. Tímarnir hafa breyst. Það er mikil samkeppni um tíma barnanna og okkar.