Trú.is

"sagan hefur einnig sýnt að til þess að ná markmiðum, sem virðast óyfirstíganleg, þá getur verið gagnlegt að setja sér jafnvel enn stærri markmið – eins mótsagnakennt og það hljómar – sem lýsa líkt og vonarstjarna á himni sem nærir von og trú mannsins á, að hið ómögulega sé mögulegt. Þannig fylgja draumórar Johns Lennon fullkomlega fyrirmynd spámannlegra draumsýna Gamla testamentisins sem sáu fyrir sér heim þar sem ríkti fullkominn friður – ekki aðeins manna í millum heldur einnig allra dýra sköpunarinnar"

Jesús hrækti ekki á nokkurn mann enda vitum við að hann var góður við alla og líklega hefur hann heldur ekki spilað fótbolta. En það gerðist einu sinni að hann hrækti á jörðina og hrærði hrákanum saman við mold og bar svo leðjuna í augun á blindum manni. Sá læknaðist og fékk aftur fulla sjón. Það getur sem sé verið lækningamáttur í hrákanum. Stundum hrækjum við að öðru fólki. Kannski ekki bókstaflega heldur fremur þegar við sýnum öðrum lítilsvirðingu. Þegar við baktölum einhverja og skyrpum út úr okkur vondum orðum sem illar hugsanir okkar hafa sett saman. Þá erum við ekki ólík þeim sem hræktu á Jesú! Við erum alla vega ekki eins og mæðurnar í Afríku sem vilja blessa börn sín með hráka á enni. Það er í góðum tilgangi. Vatn þvær burtu óhreinindi, hráki móður á enni barnsins getur að mati þeirra bægt illu frá.

Stundum verða heilu þjóðfélögin fyrir þeirri ógæfu að velja sér til forystu leiðtoga sem eru einmitt þetta – hrifsarar

Ef þú hefur einhvern áhuga á að trúa á Guð – horfðu þá inn í frumuna.

Það sem við höfum í höndunum er heillandi, óreiðukennt, óútreiknanlegt, stundum ómælanlega fagurt, stundum hryllilega viðbjóðslegt safn af sögum, ljóðum, bréfum, köflum og guðspjöllum sem endurspegla vaxandi meðvitund um að við skiptum máli, að allt er tengt og að mannleg saga er á leið í tiltekna átt.

En sagan segir okkur einnig að hugmyndir mannlegs samfélags um réttlæti eru víðs fjarri guðlegu réttlæti og þar með þeirri kröfu, sem Guð gerir og kemur svo víða fram í Ritningunni, um að elska náungann eins og sjálfan sig, sem merkir að koma fram við annað fólk af virðingu og láta sér umhugað um hag þess, að grundvallarþörfum þess sé fullnægt. Þess vegna greiðir víngarðseigandinn líka þeim sem unnu einn tíma full daglaun, vegna þess að honum er umhugað um að þeir fái það sem þeir þarfnast til þess að sjá sér farborða, því að grundvallarþarfirnar eru þær sömu hjá öllum manneskjum, hvort sem þær eru forstjórar eða ræstingafólk.

Því að vonin er ein sú dásamlegasta guðsgjöf sem manneskjunni er gefin. Og hver veit nema þrautseigja mannkynsins í gegn um árþúsundin, sem hefur gert henni kleift að yfirstíga ótrúlegustu hindranir og þrauka ósegjanlegustu hörmungar taki á sig birtingarmynd vonarinnar í félagslegu erfðamengi okkar. Vonin er sjaldnast fjarri, sannfæringin um að það sé ljós við enda ganganna.

Dæmisagan miðlar sem sagt því að guðsríkið lýtur öðrum lögmálum en ríkja í mannheimum. Þar gilda ekki sömu forsendur og í daglegu lífi okkar hér á jörðu, vegna þess að gæska Guðs, er miklu ríkari en nokkur getur ímyndað sér.

Getur verið að þöggun hafi ríkt um miðlun þessa arfs kynslóðanna í ár og áratugi? Þöggun sem birtist til dæmis í því að kennsla í kristnum fræðum var ekki lengur sjálfsögð í grunnskólum landsins. Breytingar virðast hins vegar í loftinu, þar sem hugrekkið hefur innreið sína og þöggunin virðist á undanhaldi.